پتانسیل آنتی پلاسمینوژن منوکلونال آنتی بادی در دستکاری دو سیستم فیبرینولیز و آنژیوژنز

پلاسمینوژن توسط یک سری فعال کننده ها (PAs) به آنزیم فعال پلاسمین تبدیل می شود و نقش خود را که انحلال لخته فیبرینی است به انجام می رساند. سیستم فیبرینولیز همچنین در فرآیند آنژیوژنز نیز دارای نقش اساسی می باشد. فعالیت سیستم فیبرینولیز از طریق پروتئولیز با واسطه فیبرین، مهاجرت و تهاجم سلولی را کنترل می کند. به علاوه آنزیم پلاسمین رشد تومور و متاستاز را تنظیم می کند. آنتی بادی های منوکلونال به عنوان ابزارهای بیولوژیک کارآمد نقش مهمی را در تحقیقات بنیادین ایفاء می کنند.
نخست به روش های مختلف چشمی، سنجش کمی قطعات DD/E به روش D- دایمر و استفاده از سوبسترای کروموژنیک S-2251 (روش الیزا)، تاثیر آنتی بادی ها بر فعالیت سیستم فیبرینولیز در حضور فعال کننده ها بررسی شد. در مرحله بعد اثر آنتی بادی ها بر فرآیند آنژیوژنز در یک مدل رگزایی در شرایط آزمایشگاهی مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج حاصله نشان داد که آنتی بادی MC2B8 که مهارکننده فعالیت پلاسمینوژن در حضور فعال کننده های پلاسمینوژن است، بر فرآیند رگزایی نیز اثر مهاری دارد. A1D12 که یک آنتی بادی علیه بخش N- ترمینال پلاسمینوژن است علاوه بر تسریع فعالیت سیستم فیبرینولیز در حضور فعال کننده ها، باعث فعال شدن فرآیند آنژیوژنز در شرایط آزمایشگاهی می شود.
تشکیل پلاسمین یک مرحله کلیدی در تهاجم و مهاجرت سلول های اندوتلیال جهت تشکیل عروق خونی است. پلاسمین به طور مستقیم توسط تجزیه ماتریکس فیبرینی و دیگر ماتریکس ها و به طور غیرمستقیم توسط فعال کردن ماتریکس متالوپروتئازها و فاکتورهای رشد رگزایی در رگزایی نقش دارد. بر طبق نتایج آزمایشگاهی به دست آمده آنتی بادی های منوکلونال MC2B8 و A1D12 در یک حالت وابسته به دوز در این فرایند نقش دارند.