ارزیابی و مقایسه تشخیص های کلینیکی و پاراکلینیکی واژنیت تریکومونایی در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان شاهرود

تریکومونیاز یکی از بیماری های منتقل شونده از راه جنسی است که عامل آن یک انگل فلاژل دار به نام تریکوموناس واژینالیس می باشد و سومین علت شایع واژینیت است. این بیماری 180 میلیون زن را در تمام جهان و 2 تا 3 میلیون زن آمریکایی را در هر سال مبتلا می سازد. با توجه به شیوع بالای تریکومونا و هزینه های سرسام آور درمانی بر آن شدیم تا تشخیص های کلینیکی و پاراکلینیکی را مورد ارزیابی و مقایسه قرار دهیم.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که بر روی 300 خانم مراجعه کننده با علایم عفونت های واژینال انجام شده است. هم زمان با معاینه فیزیکی با اسپی کولوم دو نمونه گسترش ترشحات ابتدا از آندوسرویکس و سپس اگزوسرویکس بر روی لام تهیه شد. سپس یک نمونه از ترشحات کلدوساک خلفی بیمار همراه با Cotton Soup گرفته و داخل لوله آزمایش حاوی سرم فیزیولوژی استریل قرار داده شد و پرسش نامه اول توسط کارشناس مامائی تکمیل شد و انجام آزمایشات پاپ اسمیر، اسمیر مرطوب و کشت و تکمیل پرسش نامه دوم توسط کارشناس آزمایشگاه انجام گردید. در انتها نتایج تشخیص های بالینی، میکروب شناسی و سیتولوژی با هم مقایسه گردید و از طریق روش-های آماری شاخص های حساسیت روش های مختلف تشخیص مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج پژوهش نشان دهنده آن بود که بیش ترین سن شیوع واژنیت تریکومونایی با تشخیص بالینی 21 تا 35 سال (6/52%) و کم ترین آن گروه سنی 20 سال و کم تر (3/10%) بوده است. بر اساس نتایج بالینی 78 مورد تریکومونا گزارش شده است در حالی که در هیچ مورد از محیط-های کشت تریکومونا ثابت نشده است، نتایج نشان می دهد که روش تشخیص بالینی نسبت به کشت باعث 26% مثبت کاذب در تشخیص تریکومونا بوده و در محیط اسمیر مرطوب و پاپ اسمیر 1 مورد از تریکومونا ثابت شده است. نتایج نشان می دهد که روش تشخیص بالینی نسبت به اسمیر مرطوب و پاپ اسمیر 7/25% مثبت کاذب در تشخیص تریکومونا داشته است.
استفاده از پاراکلینیک هم زمان با معاینات کلینیکی نقش مهمی را در تشخیص و درمان واژنیت ها ایفا می کند و لذا به منظور اجتناب از تجویز غیرضروری دارو و پیش گیری از عوارض ناشی از مصرف داروها انجام برخی آزمایشات پاراکلینیکی در بیماران مشکوک توصیه می گردد.