بررسی احتمال بقای یک ساله و عوامل موثر بر آن در بیماران سکته قلبی

بیماری های قلبی عروقی مهم ترین عامل مرگ ومیر در اغلب کشورهای جهان شناخته شده اند و طبق آمارهای رسمی، میزان مرگ ومیر ناشی از این پدیده در ایران رو به افزایش است. با توجه به نقش متغیرهای مختلف در روند بیماری، در این تحقیق تلاش شده مقدار احتمال بقای و ارتباط آن با متغیرهای مختلف موثر در میزان بقای بیماران مبتلا به سکته قلبی مورد مطالعه قرار گیرد.
مطالعه انجام شده یک مطالعه هم گروهی تاریخی می باشد که 113 بیمار بستری در بخش CCU بیمارستان امام حسین (ع) شاهرود با تشخیص سکته حاد قلبی در شش ماه دوم سال 1382 و 1383 را مورد بررسی قرار داده است. در این مطالعه ضمن بررسی سرانجام بیماری تا یک سال پس از سکته قلبی، اطلاعاتی در مورد سن، جنس، مصرف سیگار، سابقه دیابت، دریافت و عدم دریافت استرپتوکیناز نیز استخراج گردید و اثر آن بر سرانجام بیماری (Outcome) با استفاده از روش حاصل ضرب کاپلان- مایر بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و Epi-Info آنالیز گردید.
میانگین سن بیماران 1/13±9/63 سال بود. از این افراد تحت مطالعه، 6/64 درصد مرد و 9/23 درصد سیگاری بوده اند. 1/53 درصد سابقه فشار خون بالا، 8/24 درصد سابقه دیابت، 4/35 درصد سابقه بیماری های ایسکمیک قلبی و 2/6 درصد نیز بلوک قلبی داشته اند. در طی یک سال 36 نفر (9/36%) از بیماران بر اثر بیماری قلبی فوت نموده اند. احتمال بقای یک ساله در مردان 9/69% و در زنان 0/65% بوده که تفاوت معناداری را نشان نمی دهد. احتمال بقای یک ساله در بیماران دریافت کننده استرپتوکیناز (6/81%) به طور معناداری بالاتر از بیمارانی بود که استرپتوکیناز دریافت نکرده بودند این اختلاف پس از حذف اثر سیگار نیز معنادار بود (05/0>P).
در این مطالعه مصرف استرپتوکیناز به عنوان یک داروی ترومبولیتیک در میزان بقای بیماران موثر بوده در حالی که جنسیت و سابقه بیماری های ایسکمیک قبلی و دیابت در این بیماران بر احتمال بقای یک ساله تاثیر ندارند.