مقایسه ارزش نوار مغزی با فعال سازی و بدون فعال سازی در بیماران صرعی

متداول ترین راه تشخیص پاراکلینیکی صرع، نوار مغزی (EEG) می باشد. ولی به اینکه موارد منفی کاذب در این روش تشخیصی نسبتا زیاد می باشد (در بعضی از انواع صرع حتی تا 40%) لذا روش های مختلف فعال سازی (Activation) جهت کم شدن این موارد منفی پیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف مقایسه میزان روایی در حالت فعال سازی و بدون فعال سازی نوار مغزی در بیماران صرعی انجام شد. این مطالعه کلینیکی بر روی 500 بیمار اپی لپتیک که صرع آنها از نظر کلینیکی مسلم بود انجام شد. پس از انجام نوار مغزی اولیه، بیماران با نوار مغزی غیر طبیعی کنار گذاشته شده و بیمارانی که علیرغم بیماری، نوار مغزی طبیعی داشتند به صورت تصادفی در 5 گروه، (یک گروه شاهد و 4 گروه مورد) مورد نوار برداری مجدد با مدل های مختلف فعال سازی شامل تنفس عمیق و تند (HV)، تحریک نوری (PS)، خواب و محرومیت از خواب قرار گرفتند و مجددا EEG شدند. سپس داده ها با استفاده از آزمون آماری کای دو و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شد. از جمع 500 نفر کل بیماران 386 نفر (2/77%) EEG غیر طبیعی و 114 نفر EEG طبیعی داشتند. در گروه شاهد هیچ مورد مثبت گزارش نگردید. آزمون دقیق فیشر نشان داد که فعال سازی در مثبت شدن EEG موثر بود (01/0P<) ولی میزان مثبت شدن در گروه های فعال سازی تفاوت آماری نداشت (05/0P>). استفاده از مدل های مختلف فعال سازی در صرع تونیک – کلونیک، 3/3%، Absence 5/9% و دیگر انواع صرع 45/12% موارد منفی کاذب را کاهش داد. بر اساس نتایج گرچه EEG بهترین راه تشخیص پاراکلینیکی انواع صرع می باشد ولی چنانچه بطور معمول و بدون فعال سازی انجام گیرد، منفی کاذب زیادی در آن دیده می شود و چنانچه مدل های مختلف فعال سازی انجام گیرد، روایی بیشتری می توان از آن انتظار داشت.