امکان یا امتناع علم دینی در مقام اثبات

درپی بالا گرفتن تعارض علم ودین درغرب عصرروشنگری، طرح مقوله «علم دینی» به عنوان راه کاربرون رفت ازاین بحران، درکانون توجه واقع شد.جوامع اسلامی نیزازشمول این امربرکنارنبودند چه آن که نوعی دوگانگی محیط های علمی این گونه جوامع را فراگرفته بود؛ از یک طرف، میل به حفظ ارزشهای دینی و اسلامی در آنها وجودداشته و دارد و از طرف دیگر، علومی آموزش داده می شد که در آنها جایی برای ارزشهای دینی نیست. افزون بر این، رکود و انحطاط جوامع اسلامی به دلیل بی توجهی به علوم تجربی، اعم از طبیعی و انسانی، و در مقابل، پیشرفت و توسعه جوامع غربی به دلیل استفاده از این علوم، اندیشمندان مسلمان را بر آن داشت تا نسبت به علوم جدید و روش های آن بازنگری عمیقی صورت دهند؛ چرا که احیای معرفت دینی یا به تعبیری، نواندیشی دینی، نیازمند نگرش جدید به علومی بود که به طور مستقیم در راستای معارف دینی قرار نداشتند. برآیند این عوامل، خطور طرح ایجاد «علم دینی » به ذهن پاره ای از اندیشمندان مسلمان در دهه دوم قرن بیستم راباعث گردید.براساس این ایده، مدعیان علم دینی باید به نوعی همپوشی در قلمرو علم و دین باور داشته باشند. از آنجا که در قلمرو تلاقی علم و دین، روند دینی کردن یا شدن علوم، نمود آشکارتری دارد، پس در این راستا باید رابطه بین علم و دین با دقت بیشتری مورد کاوش قرارگیرد.