بررسی نتایج درمان جوش نخوردگی استخوان تیبیا، مقایسه عمل جراحی و کارگذاری دستگاه ایلیزارف و سگمان ترانسفر

جوش نخوردگی شکستگی تیبیا یکی از معضلات ارتوپدی است که روش های گوناگونی جهت درمان آن ذکر شده است که هر کدام معایب و مزایایی دارد. ما به دنبال روش ارجح درمان این عارضه هستیم.
22 مورد جوش نخوردگی تیبیا وارد این مطالعه شدند که عده ای سابقه عمل جراحی داشتند و نتیجه نگرفته بودند و عده ای نقص استخوانی داشته و دچار جوش نخوردگی تیبیا شده بودند. ابتدا همگی را دبریدمان کامل کردیم و قسمت نکروزه و سکستر و عفونی خارج شد و برای آنها دستگاه ایلیزارف کارگذاری شد و سپس با استئوتومی دور از محل نانیونیون و انجام ترانسپورت قطعه استخوانی سعی در پر کردن محل نقص استخوانی حاصل از دبریدمان کردیم. تمام بیماران مرد بودند و در مدت مقرر ترانسپورت اسختوانیشان انجام شد و همگی در نهایت یونیون پیدا کردند ولی در 18 مورد مالیونیون داشتیم و در14 مورد در محل رسیدن دو قطعه نیاز به گرافت استخوانی ایلیاک شد. در هیچ موردی قسمت دیستراکشن استئوژنز محل استئوتومی مشکل پیدا نکرد و در تمام موارد حرکات مچ پا به درجات مختلف کاهش داشت. در یک مورد شکستگی مجدد در محل یونیون حاصله داشتیم. چهار مورد هم دچار کوتاهی خفیف (زیر 2 سانتیمتر) شدند.
در کل با توجه به ایجاد یونیون در تمام موارد و کم بودن شدت عوارض مثل مالیونیون و یا کاهش حرکات مچ پا که مانعی برای زندگی روز مره نبودند به نظر می رسد که روش ایلیزارف و سگمان ترانسفر روش مطلوبی جهت درمان نانیونیون ساق باشد و قابلیت اجرایی آن زیاد و موربیدیتی آن کم است.