وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران

ارتقای کیفیت آموزش بالینی، مستلزم بررسی مستمر وضعیت موجود، شناخت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف است. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران صورت گرفت.
در این مطالعه توصیفی در سال تحصیلی 84-83 از کلیه دانشجویان ترم آخر کارشناسی پیوسته پرستاری و کاردانی مامایی (250 نفر) خواسته شد که پرسش نامه ای 36 سؤالی را به صورت خود ایفا تکمیل نمایند.
مهم ترین نقاط قوت آموزش بالینی بر اساس میانگین نمرات به ترتیب مربوط به «حضور به موقع دانشجو در بخش» (06/89)، «حضور به موقع مربی در بخش» (05/85)، «رعایت پیش نیاز های دروس کارآموزی» (5/82)، «برخورد مناسب مربی با دانشجو» (1/74)، «علاقمندی مربی بالینی به کار»(92/73)، «سابقه کار بالینی مربی» (1/73) و مهم ترین نقاط ضعف آموزش بالینی به ترتیب مربوط به «استفاده از وسایل کمک آموزشی در محیط بالینی» (84/9)، «تعداد کافی دانشجو در بخش» (91/14) و «وجود امکانات رفاهی» (68/19) بودند.
گرچه برخی از ابعاد عرصه های آموزش بالینی خوب و عالی است، اما تقویت جنبه های مثبت و اصلاح نقائص می تواند گامی مؤثر در راستای ارتقای کیفیت آموزش بالینی باشد و با ارزیابی های مکرر عرصه های بالینی و مقایسه وضعیت موجود با وضعیت قبل و یا بعد، نقاط ضعف و قوت مؤثر در آموزش بالینی شناسایی گردد.