بررسی تاثیر الگوهای مختلف تزریق انسولین بر کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع یک

اغلب درمان مبتلایان به دیابت ملیتوس نوع یک در اثر نوسانات زیادی که در قندخون رخ می دهد، به تاخیر می افتد. به نظر می رسد تغییر در میزان جذب انسولین از نواحی زیرجلدی، ممکن است یک فاکتور مهم در ایجاد این نوسانات باشد. در این مطالعه تاثیر الگوهای مختلف تزریق انسولین بر کنترل قندخون بیماران مبتلا به دیابت نوع یک مورد بررسی قرار گرفت.
20 بیمار 25-10ساله مبتلا به دیابت نوع یک انتخاب و سه الگوی مختلف تزریق انسولین در آنها بررسی شد. تزریقات انسولین به مدت سه هفته در شکم انجام شد (الگوی چرخشی استاندارد)، سپس به مدت سه هفته بین بازو، شکم و ران چرخش داده شد (الگوی چرخشی نامنظم) و در پایان به مدت سه هفته تزریقات صبح در شکم و تزریقات عصر در ران انجام شد (الگوی چرخشی منظم). قندخون ناشتا به صورت هفتگی و در پایان هر دوره سطح سرمی فروکتوزآمین اندازه گیری شد.
تحلیل آماری داده ها نشان داد بین میانگین سطح سرمی فروکتوزآمین درالگوهای چرخشی استاندارد، منظم و نامنظم تفاوت معنی داری وجود دارد (001/0 P<) و میانگین سطح سرمی فروکتوزآمین در الگوی چرخشی استاندارد کمتر از الگوهای چرخشی منظم (به ترتیبmol/lμ 8/282 در مقابل 7/376) و نامنظم (به ترتیب mol/lμ8/282 در مقابل 2/461) و در الگوی چرخشی منظم کمتر از الگوی چرخشی نامنظم است(به ترتیب mol/lμ 7/376 در مقابل 2/461).
توصیه می شود که در چرخاندن نواحی تزریق قبل از جابجایی به ناحیه بعدی از همه نواحی موجود در یک ناحیه آناتومیک استفاده شود و استفاده از یک ناحیه آناتومیک از قبیل شکم برای تمامی تزریقات انسولین، در کنترل قندخون بیماران بسیار مؤثر است.