مقایسه اثرات آموکسی سیلین و اریترومایسین بر باکتری های هوازی نسوج آدنوئید کودکان با عفونت های راجعه گوش

نقش آدنوئید در پاتوژنز برخی از بیماری های عفونی و غیرعفونی دستگاه تنفس فوقانی از جمله عفونت های گوش میانی، بینی و سینوس ها و اختلالات انسدادی مجاری تنفسی فوقانی به اثبات رسیده است. بافت آدنوئید طبیعی حاوی میکروارگانیسم های هوازی و بی هوازی است که با افزایش اندازه بافت آدنوئید مقدار این باکتری ها که بعضا پاتوژن می باشند افزایش می یابد. در این مطالعه اثر بخشی داروهای ضدمیکروبی آموکسی سیلین و اریترومایسین بر باکتری های هوازی بافت آدنوئید در بیماران دچار عفونت های راجعه گوش میانی مورد بررسی قرار گرفت.
مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده انجام گرفت. افراد مورد مطالعه شامل دو گروه تحت درمان با آنتی بیوتیک (یعنی گروه تحت درمان با آموکسی سیلین و گروه تحت درمان با اریترومایسین) و همچنین گروه شاهد (بدون مصرف آنتی بیوتیک) بودند. این مطالعه طی مدت 30 ماه و روی 84 بیمار با عفونت های راجعه گوش میانی که کاندید عمل جراحی آدنوئید کتومی و گذاشتن لوله تهویه بودند1، انجام گرفت.
در بررسی نتایج کشت از نسج آدنوئید در گروه های مورد مطالعه معلوم گردید که باکتری های هوازی در 2 گروه تحت درمان به طور مشخص از گروه شاهد کمتر بودند و همچنین باکتری های پاتوژن و تولید کننده بتالاکتاماز نیز در این گروه ها (گروه های تحت درمان) رشد کمتری نشان دادند که این تاثیر در مورد آموکسی سیلین مشخص تر بود.
هر دو داروی آموکسی سیلین و اریترومایسین در بیماران دچار عفونت های گوش میانی ناشی از میکروب های پاتوژن تولید کننده بتالاکتاماز مؤثر هستند و موجب کاهش این باکتری ها می گردند.