اثر همودیالیز بر میزان پراکندگی، پراکندگی اصلاح شده و پراکندگی ماکزیمم فاصله QT

مرگ ناگهانی قلبی در بیماران همودیالیزی طی ساعات بعد از دیالیز زمانی که ضربان های زودرس بطنی اتفاق می افتد، شایع است. میزان پراکندگی فواصل QT که نشانگر ناهمگونی در تحریک ناپذیری نواحی مختلف میوکارد است، به عنوان وسیله ای جهت شناسایی بیماران در خطر آریتمی وخیم و مرگ ناگهانی قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف این مطالعه تعیین اثر همودیالیز روی میزان پراکندگی فواصلQTd) QT)، پراکندگی QT اصلاح شده (QT cd)و ماکزیمم QT اصلاح شده (QTc max) در بیماران تحت همودیالیز مزمن بود.

در این مطالعه توصیفی – تحلیلی، اطلاعات 48 بیمار مبتلا به ESRF غیردیابتی (30 مرد و 18 زن) با متوسط سن (16±43) سال مورد بررسی قرار گرفت. الکتروکاردیوگرام 10–5 دقیقه قبل و بعد از دیالیز ثبت و همزمان سطح سدیم، کلسیم، فسفر، منیزیم و پتاسیم اندازه گیری شد. تعیین فواصل QT از روی الکتروکاردیوگرام هایی که سه برابر بزرگتر شده بود، با استفاده از کالیپر صورت گرفت. طی همودیالیز بجز سدیم هپارین و کلرید سدیم ایزوتونیک و هیپرتونیک داروی دیگری مصرف نشد و داروهای مصرفی بیماران شامل داروهای دیژیتال، پایین آورنده فشارخون و بتابلوکرها، تغییر داده نشد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان می دهد که QTcMax از ms 88/12±434 قبل از دیالیز به ms 33/21 ±443 بعد از دیالیز افزایش یافته است (001 /0 P<). همچنین میزان QTd و QTcd به ترتیب نشان دهنده افزایشی از ms 53/7±87/55 و ms 43/7±18/61 قبل از دیالیز به ms 09/9±27/61 ms 32/10±79/68 بعد از دیالیز بود (001/0(P<. 33/33% بیماران قبل و 90/47% بعد از دیالیز دارای QTc max بالای ms 440 بودند.

همودیالیز باعث افزایش شاخص های الکتروکاردیوگرافیک (QTcMax، QTcd، QTd) در بیماران با نارسایی کلیه می شود و می توان گفت ناهمگونی در رپولاریزاسیون ناحیه ای بطنی طی دیالیز افزایش می یابد.