اثر نوع ماده به کار رفته برای بستن حفره دسترسی پیچ اباتمنت بر میزان گیر روکش های متکی بر ایمپلنت سمان شونده

اطلاعات کمی در مورد عوامل موثر بر گیر پروتزهای ثابت سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر روش های مختلف پرکردن حفره دسترسی پیچ اباتمنت بر میزان گیر ریختگی های سمان شونده به اباتمنت ایمپلنت بود.
برای انجام این مطالعه تجربی، 40 اباتمنت تایتانیومی (Biohorizons) به آنالوگ ایمپلنت متصل گردیدند. آنالوگ ها با استفاده از سرویور درون بلوک های آکریلی قرار داده شدند. بعد از ساخت روکش برای هر اباتمنت، 3.5 میلی متر از دیواره صاف هر اباتمنت تراشیده شد. نمونه ها به چهار دسته تقسیم گردیدند. در سه گروه حفره دسترسی پیچ به طور کامل با موم، پلی وینیل سایلوکسان و Cotosol پرشد. در گروه چهارم حفره دسترسی به طور ناقص توسط موم مسدود گردید. سمان های موقت Temp Bond، Dycal و Temp Bond NE برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت %100 نگهداری شدند. روکش ها با استفاده از Universal testing machine کشیده شده، استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA ارزیابی شدند.
زمانی که Dycal برای سمان کردن به کار رفت، به ترتیب استحکام کششی بالایی با پرکردن ناقص حفره دسترسی با موم، پر کردن کامل حفره با موم، Cotosol و پلی وینیل سایلوکسان مشاهده گردید. Temp Bond NE در مواقعی که از Cotosol برای پر کردن حفره دسترسی استفاده شده بود، گیر بیشتری نشان داد. با این وجود تفاوتی در استحکام کششی Temp Bond با انواع مختلف ماده پرکننده حفره دسترسی یافت نشد.
گیر روکش های سمان شده به وسیله Temp Bond NE و Dycal به اباتمنت ایمپلنت تحت تاثیر روش پرکردن حفره دسترسی قرار می گیرد.