کارایی دو سیستم انتقالی با استفاده از پلی اتیلن ایمین برای ترانسفکشن DNA پلاسمید حاوی ژن E7 ویروس پاپیلومای انسانی نوع 16 به داخل سلول های COS-7

واکسن های DNAیی برای ایجاد ایمنی در مقابل عوامل بیماری زای مختلف اعم از انگل ها و ویروس ها به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند. توانایی DNA واکسن برای القای پاسخ ایمنی قوی بستگی به میزان بیان پروتئین کد شده در سلول های یوکاریوتی دارد. بنابراین بهینه سازی روش انتقال DNA پلاسمیدی به عنوان یکی از مراحل مهم در افزایش بیان پروتئین مورد نظر برای پیشبرد واکسیناسیون DNAیی مهم است. اخیرا ناقلین غیرویروسی از قبیل پلیمرها و پپتیدهای کاتیونی به عنوان سیستم های انتقال ثر ژن به داخل سلول های یوکاریوتی شناخته شده اند. در این بررسی، کارایی ترانسفکشن ژن E7 ویروس پاپیلومای انسانی نوع 16 توسط دو ناقل غیرویروسی در شرایط آزمایشگاهی ارزیابی شد.
ساختار DNAیی کدکننده ژن E7 ویروس پاپیلومای انسانی نوع 16 (pEGFP-E7) در مقیاس زیاد با خلوص بالا تهیه شد. سپس از دو سیستم انتقالی شامل پلیمر پلی اتیلن ایمین با وزن ملکولی 25 کیلودالتون و هیبرید پلیمر- پپتید به صورت کونژوگه PEI600-Tat برای ترانسفکشن DNA پلاسمید حاوی ژن E7 در شرایط آزمایشگاهی استفاده شد.
در این تحقیق مشخص شد ترانسفکشن ژن E7 که توسط هر دو سیستم انتقالی پلی اتیلن ایمین 25 کیلودالتونی و PEI600-Tat انجام می شود. مقایسه میزان سلول های COS-7 ترانسفکت شده توسط این دو سیستم انتقالی نشان داد که کارایی پلی اتیلن ایمین به صورت مجزا بیشتر از فرم کونژوگه آن با پپتید Tat است.
در این بررسی نشان داده شد که کارایی ترانسفکشن ژن E7 با سیستم انتقالی پلی اتیلن ایمین در مقابل سیستم PEI-Tat در شرایط آزمایشگاهی بیشتر است اما باید در نظر داشت که سمیت پلی اتیلن ایمین مانع استفاده از آن در شرایط زنده می شود. بنابراین با توجه به سمیت کمتر سیستم انتقالی PEI600-Tat و انتقال ثر DNA پلاسمید توسط آن، بررسی کارایی این سیستم جدید در شرایط زنده دارای اهمیت زیادی است.