جایگاه دانش آموزان در خودمانده در آموزش و پرورش استثنایی

«در خود ماندگی»را می توان یک بیماری با طیف گسترده معرفی کرد.این بیماری می تواند نشانه های فراوانی داشته باشد که توسط این نشانه ها در خود ماندگی را می توان از درجات خفیف تا شدید درجه بندی کرد. افراد دارای در خود ماندگی اغلب در سه زمینه با مشکل مواجه اند این مشکلات موسوم به«اختلال سه وجهی» هستند:1)مراوده ی اجتماعی(دشواری در ایجاد روابط اجتماعی)،2)ارتباط اجتماعی(دشواری در ایجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی)،3)تخیل(دشواری در یادگیری بازی هایی که چند نفر در آنها درگیر هستند و یا باید از قدرت تخیل برای فهم آنها استفاده کرد) روش های درمانی و ترتیتی نیز برای افراد مبتلا به در خود ماندگی به کار گرفته می شود که عبارت اند از: روش تحلیل رفتار کاربردی ،روش تیچ ،روش ارتباط با تبادل تصویر ،روش Floor Time ،روش داستان های روش یکپارچگی حسی ،روش داستان های اجتماعی ،روش های درمانی مکمل و روش های رفتار درمانی و بهبود ارتباط.در این مقاله این روش های درمانی مورد بررسی قرار می گیرد.