بررسی مقایسه ای اثر تزریق 2 دوز مورفین اینتراتکال بر زمان خروج لوله نای پس از جراحی پیوند عروق کرونر

این مطالعه به منظور تعیین اثر 2 دوز مورفین اینتراتکال بر زمان خروج لوله از نای و نیز میزان نیاز به داروی ضد درد پس از جراحی پیوند عروق کرونر انجام شد. این پژوهش آینده نگر، تصادفی و دو سویه کور روی 60 بیمار در محدوده سنی 40 تا 70 سال با ASA کلاس II و III که نیاز به جراحی اورژانس و منعی برای انجام بیهوشی نخاعی نداشتند، صورت گرفت. در هیچ یک از افراد بیماری همراه دریچه ای قلب و اعتیاد به مواد مخدر و الکل وجود نداشت. در این بررسی بیماران بطور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند که شامل گروه شاهد و 2 گروه دریافت کننده مورفین به میزان 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم (گروه اول) و 7 میکروگرم به ازای کیلوگرم(گروه دوم) به صورت اینتراتکال در شروع عمل جراحی بودند. میزان تجویز میدازولام و فنتانیل حین عمل به 15میکروگرم به ازای کیلوگرم و 30میکروگرم به ازای کیلوگرم محدود گردید. پس از خاتمه عمل، لوله تراشه بیماران در بخش مراقبتهای ویژه توسط افرادی که اطلاعی از نوع داروی تزریقی نداشتند، براساس برنامه یکسان خارج گردید. زمان لازم برای خارج کردن لوله تراشه بیماران و میزان نیاز به داروی مورفین وریدی توسط شخصی که اطلاعی از نوع داروی تزریقی اینتراتکال نداشت ثبت گردید. براساس نتایج به دست آمده بیماران 3 گروه از نظر سن، وزن و قد تفاوت معنی داری با هم نداشتند. زمان خارج کردن لوله 204±456 دقیقه برای گروه شاهد، 204±335 دقیقه برای گروه اول و 245±414 دقیقه برای گروه دوم به دست آمد(19/0=P). میزان نیاز به مورفین وریدی پس از عمل جراحی در گروه های اول و دوم و شاهد به ترتیب 8/7±8/18، 4/6±3/13 و 5/6±3/28 بود(001/0=P). بررسی گازهای خون شریانی در 3 گروه در بخش مراقبتهای ویژه، متوسط میزان فشار دی اکسیدکربن شریانی را 1/4±40، 5/6±6/43 و 8/4±9/47 در گروه های شاهد، اول و دوم نشان داد(001/0=P)(مقادیر میانگین±انحراف معیار هستند). به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت با وجود کاهش در میزان نیاز به مورفین وریدی پس از عمل جراحی به دنبال تجویز اینتراتکال آن، اثرات واضحی در افزایش زمان باقی ماندن لوله تراشه پس از انجام جراحی پیوند عروق کرونر مشاهده نگردید. این مطالعه پیشنهاد می کند که دوز 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم اینتراتکال، دوز مناسبی جهت فراهم نمودن بی دردی مناسب پس از عمل جراحی بدون ایجاد تاخیر در زمان خروج لوله از نای با حداقل اثرات تضعیف تنفسی می باشد