بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های گاومیش بومی ایران با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

در این تحقیق تنوع ژنتیکی دو نژاد گاو سیستانی و تالشی و سه جمعیت گاومیش آذری، مازندرانی و خوزستانی با استفاده از 6 نشانگر ریزماهواره شامل نشانگرهای ETH10، INRA005، HEL13، ETH225، ETH152 و ILSTS005 مورد بررسی قرار گرفت. در هر جمعیت از 30 فرد به طور تصادفی و انفرادی خون گیری و سپس استخراج DNA بر اساس روش بهینه یافته فنل-کلروفرم انجام گرفت. تکثیر DNA ژنومی بدست آمده از طریق واکنش زنجیره ای پلیمراز صورت گرفت. دو جایگاه ETH10 و ETH225 در هر سه جمعیت گاومیش یک شکل بودند. برای محاسبه فاصله ژنتیکی بین جمعیت ها از Fst دو به دوی جمعیت ها استفاده شد. در جمعیت های گاومیش، بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت های خوزستانی و مازندرا نی (55/0) و کمترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت های خوزستانی و آذری (31/0) بدست آمد. هم چنین فاصله ژنتیکی بین دو نژاد سیستانی و تالشی 83/0 محاسبه شد. تجزیه خوشه ایبر اساس روش UPGMA، درخت فیلوژنی ترسیم شده برای جمعیت های گاومیش را در دو گروه آذری و خوزستانی و جمعیت مازندرانی تقسیم بندی نمود. شاخص شانون، محتوای اطلاعاتی چند شکلی و مقادیر هتروزیگوسیتی مشاهده شده و مورد انتظار نیز محاسبه شد. بر این اساس، مقادیر بدست آمده در دو جمعیت گاو نسبت به سه جمعیت گاومیش مورد مطالعه، بالاتر بود.