مقایسه روش های مقابله ای در افراد اقدام کننده به خودکشی با افرادی که سابقه اقدام به خودکشی نداشته اند در مددجویان مراجعه کننده به بیمارستان شهیدفقیهی شیراز در سال 1386

توجه به راه های پیشگیری از خودکشی برای گروه های در معرض خطر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مراقبت صحیح از مددجویانی که اقدام به خودکشی کرده اند یک چالش عمده برای تمام متخصصین بهداشتی محسوب می گردد. روش های مقابله ای با کاهش شدت منابع تنش، احتمال وقوع خودکشی را کاهش می دهند. هدف این مطالعه شناخت تفاوت های موجود در انواع روش های مقابله ای در افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند در مقایسه با افرادی که سابقه اقدام به خودکشی نداشته اند، می باشد.
این مطالعه یک پژوهش مورد – شاهدی است. جامعه پژوهش شامل تمامی افراد مراجعه کننده به بیمارستان شهیدفقیهی در زمان انجام مطالعه می باشد. برای نمونه گیری ابتدا تعداد 50 نفر از افراد اقدام کننده به خودکشی به روش نمونه گیری آسان مشخص شدند و سپس برای هر یک از این افراد یک شاهد که از نظر اطلاعات دموگرافیک مشابه بود، انتخاب شد و سپس دو گروه با کمک نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون t از نظر روش های مقابله ای مقایسه شدند.
نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه مورد و گروه شاهد از نظر استفاده از روش های مقابله ای متمرکز بر مساله (001/0P<) و روش های مقابله ای متمرکز بر عاطفه (001/0P<) اختلاف معنی دار آماری وجود دارد. از سوی دیگر، گروه شاهد بطور معنی داری بیشتر از گروه مورد از روش های مقابله ای متمرکز بر عاطفه و روش های مقابله ای متمرکز بر مسئله استفاده می کنند (05/0P<). همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که از لحاظ استفاده از جنبه های مقابله ای ناموثر بین گروه مورد و شاهد اختلاف معنی دار آماری وجود دارد (001/0P<) و گروه مورد از روش های مقابله ای ناموثر بیشتر استفاده می کند.
با توجه به یافته های حاصل از این پژوهش، گروه شاهد نسبت به گروه مورد از روش های مقابله ای متنوع تری استفاده می کنند، لذا تمرکز مراقبین بهداشتی بایستی بر آموزش انواع روش های مقابله ای متمرکز بر مساله و متمرکز بر عاطفه کارآمد باشد و در عین حال بایستی به مددجویان کمک نمایند تا روش های مقابله ناموثر را با روش های مقابله ای موثرتر جایگزین نمایند.