تعیین مزیت نسبی ذرت دانه ای در الگوی بهینه کشت استان فارس: مطالعه موردی مناطق سرد خشک و نیمه خشک

ذرت دانه ای پس از گندم و جو به عنوان سومین محصول استراتژیک کشاورزی در جهان، اهمیت دارد. در ایران نیز این محصول به عنوان منبع اصلی تامین انرژی در تغذیه ی طیور دارای اهمیت است. در این پژوهش با استفاده از روش برنامه ریزی خطی، مزیت نسبی ذرت دانه ای با استفاده از داده های سال 84-1383 در شهرستان های مناطق سرد خشک و نیمه خشک استان فارس مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از برآورد شاخص های مزیت نسبی نشان داد، با وجود اینکه ذرت دانه ای در همه ی شهرستان های مورد مطالعه ی استان فارس دارای مزیت نسبی است، تنها در شهرستان نیریز سطح زیر کشت محصول ذرت دانه ای در الگوی بهینه ی کشت، افزایش می یابد. همچنین مقایسه ی الگوی بهینه ی کشت ناشی از مدل های برنامه ریزی خطی با رتبه بندی محصولات بر اساس شاخص های مزیت نسبی بیانگر آن بود که محدودیت و میزان دسترسی به منابع، منجر به انتقال مزیت نسبی در تولید، از محصولی به محصول دیگر می شود. عامل هایی همچون سیاست های حمایتی، تناوب زراعی و محدودیت منابع نیز می تواند در مزیت نسبی، ترکیب و مقدار بهینه ی کشت، کارآمد باشند.