بررسی تاثیر و مقایسه استفاده از وسایل داخل دهانی (پالاتال کریب) و نیز رفتار درمانی (مزه بد طعم و تقویت مثبت) در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان 12 6 ساله

عادت مکیدن انگشت به مدت طولانی ممکن است عوارض ناخوشایندی بر تکامل دندانی اسکلتی، اجتماعی، فیزیکی، روحی و گفتاری کودک بر جای گذارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر اپلاینس داخل دهانی (پالاتال کریب) و رفتار درمانی (مزه بد طعم و تقویت مثبت) در کنترل عادت مکیدن انگشت در کودکان 12 6 ساله بود.
در این کارآزمایی بالینی، 29 کودک که جهت درمان عادت مکیدن انگشت مراجعه کرده بودند، پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای و معاینه دهان و دندان، به صورت تصادفی وارد دو گروه شدند. گروه اول برای 4 ماه مورد درمان با اپلاینس (پالاتال کریب) قرار گرفته، 1 ماه پیگیری شدند؛ گروه دوم مورد رفتار درمانی شامل مزه بد طعم روی ناخن ها و تقویت مثبت قرار گرفتند و در آنان برای ترک عادت مکیدن انگشت در شب از باندهای دست یا دستکش استفاده شد. داده ها با آزمون های آماری Mann-Whitney و Wilcoxon با در نظر گرفتن سطح اطمینان 05/0 تجزیه و تحلیل آماری شد.
4 ماه پیگیری نشان داد که درمان با اپلاینس در توقف عادت روز به نسبت (حدود 50 درصد) و در توقف عادت شب، بیشتر از روز مؤثر بود (حدود 79 درصد). اثربخشی پالاتال کریب با گذشت زمان کاهش یافت. اثر بخشی رفتار درمانی بیشتر در کنترل عادت مکیدن انگشت در روز بود (حدود 87 درصد) و البته در شب نیز به نسبت مؤثر بود (حدود 50 درصد). مقایسه نتایج درمان ماه های 1، 2، 3 و 4 به طور جداگانه، در عادت شب و روز در دو گروه هیچ تفاوت معنی داری نشان نداد. در حالی که بین مجموع میانگین های نتایج 4 ماه برای عادت روز، تفاوت معنی دار بود (047/0 = p value).
استفاده از روش مزه بد طعم روی ناخن ها به همراه تقویت مثبت روشی آسان، با اجرای راحت و مقرون به صرفه بوده، در کنترل عادت مکیدن انگشت در اوقات بیداری نسبت به شب هنگام بسیار موفقتر می باشد. استفاده از اپلاینس های داخل دهانی به خصوص پالاتال کریب در کنترل عادت غیر ارادی (شب) بسیار مؤثرتر از کنترل عادت روز می باشد. روش رفتار درمانی به طور معنی داری در کنترل عادت روز در مدت 4 ماه موفقتر از اپلاینس می باشد.