تظاهرهای بالینی و آزمایشگاهی و نحوه پاسخ گویی به درمان در کودکان مبتلا به گلومرولونفریت مامبرانوپرولیفراتیو

گلومرولونفریت مامبرانوپرولیفراتیو (MPGN) شایع ترین گلومرولونفریت مزمن در کودکان است.
مطالعه به منظور تعیین تظاهرهای بالینی و آزمایشگاهی کودکان ایرانی مبتلا به MPGN و نوع پاسخ آنان به درمان با استروئید و سرکوب گرهای ایمنی انجام شد.
در این مطالعه پرونده بیماران مبتلا به MPGN از مجموع پرونده های بیوپسی کلیه که از خرداد 1351 لغایت دی 1374 به آزمایشگاه نفرولوژی مرکز طبی کودکان ارسال شده بودند، انتخاب گردیدند. بیماران از نظر سن شروع بیماری، جنس، پروتئینوری، هماتوری، هیپرتانسیون، کلیرانس کراتی نین، پایین بودن سطح C3 سرم، سابقه خانوادگی مثبت، نحوه تظاهر ابتدایی بیماری، انواع رژیم های درمانی به کاررفته و نوع پاسخ به درمان بررسی شدند. برای مقایسه میانگین ها و وجود ارتباط بین متغیرهای مختلف از آزمون t و کای دو استفاده شد.
از 66 مورد MPGN گزارش شده، 55 بیمار مبتلا به نوع اول، 7 بیمار مبتلا به نوع دوم و 4 بیمار مبتلا به نوع سوم بودند. 31 بیمار پسر بودند. رابطه معنی دار بین کسانی که درمان اختصاصی گرفته و آنهایی که نگرفته بودند از نظر پیشرفت به طرف نارسایی مزمن کلیه مشاهده شد. بیمارانی که تظاهر ابتدایی آنها گلومرولونفریت سریعا پیشرونده یا گلومرولونفریت مزمن بود نسبت به سایرین پیش آگهی بدتری داشتند و بیشتر به نارسایی مزمن کلیه مبتلا شده بودند (05/0P<). بین هیپرتانسیون و پیشرفت به طرف نارسایی مزمن کلیه نیز رابطه معنی دار مشاهده شد.
MPGN ممکن است به نارسایی مزمن کلیه تبدیل شود. درمان طولانی مدت با استروئید و سرکوب گرهای ایمنی ممکن است جلوی چنین پیشرفتی را بگیرد.