درد حاد: تجربه بیماران ترکمن و آذری

درد یک نشانه مهم بیماری است و تقریبا با اکثر بیماری ها همراه است. شاید هیچ احساسی هولناک تر از درد نزد بیماران تحت درمان طبی یا جراحی نباشد. هدف اصلی این مطالعه تبیین تجربه زنده درد حاد بعد از اعمال جراحی در بیماران آذری و ترکمن است.
در این تحقیق از روش پدیدارشناسی استفاده شد. با 20 شرکت کننده ترکمن و 16 شرکت کننده آذری مصاحبه به عمل آمد. روش جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختار و مشاهده هدفمند بود. داده ها به روش پدیدارشناسی تفسیری «ون مانن» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
تحلیل دست نوشته ها سه مضون عمده را آشکار ساخت: «غوطه ور شدن در درد، هوشیار شدن، حمایت». اگرچه در توصیف درد از کلماتی مانند عذاب، وحشتناک بودن، سخت بودن استفاده شد، ولی شرکت کنندگان بر این باور بودند که درد جسمی قابل تحمل است، اما درد روانی را نمی توان تحمل کرد. احساس آسیب پذیری، پیامدهای روانی، اقتصادی و اجتماعی درد برای بیمار و خانواده از نگرانی های عمده بیماران بود. همدلی پرستار، در دسترس بودن پرستار،آگاهی یافتن از روند بهبودی، در تماس بودن با پزشک خود، برخورداری از حمایت خانواده و حمایت مالی به بیماران کمک می کرد تا درد خود را بهتر تحمل کنند. رنج بردن و تحمل کردن از مضامینی اند که تجربه بیماران از درد (بیماری یا جراحی) را توصیف می کنند. بیماران طی بیماری، خود را بسیار آسیب پذیر توصیف کردند. دو نیاز غالب در این دوران «نیاز به حمایت و نیاز به احساس امنیت» بود.
اگر چه درد پدیده ای ذهنی منحصر به فرد و فرهنگی است و واکنش به درد شدیدا تحت تاثیر ارزش ها و فرهنگ افراد می باشد، اما الگوی مواجهه با درد در خرده فرهنگ های تحت مطالعه تفاوت آشکاری نشان نداد. آگاهی از مسائل فرهنگی بیماران و حساسیت به زمینه های فرهنگی آنان، عوامل کلیدی در ارائه مراقبت های پرستاری کارا می باشد.