تعیین فراوانی نسبی عصب پرونئال فرعی (APN) در همراهان سالم بیماران مراجعه کننده به بیمارستان پورسینا رشت

عصب پرونئال فرعی شایعترین آنومالی عصبی در اندام تحتانی در طی مطالعات هدایت عصبی است که از قسمت دیستال عصب پرونئال سطحی جدا می شود. این عصب در قسمت خارج ساق پا نزول کرده و در مسیر خلف قوزک خارجی به عضله راست کننده کوتاه انگشتان(EDB) عصب دهی می کند. وقتی که تحریک پروگزیمال عصب پرونئال در زانو دامنه موج پتانسیل عمل مرکب عضلانی (CMAP) بیشتری را نسبت به تحریک دیستال عصب نشان دهد ٬ باید به حضور APN شک کرد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی نسبی APN بطور کلی و به تفکیک جنس و سمت پا و مقایسه میزان عصب دهی عصب پرونئال عمقی (DPN) و APN به عضله EDB است.

در این مطالعه 224 فرد بدون علامت بدون عامل خطری برای نوروپاتی(112 مرد و 112 زن) بررسی شدند. الکترود ثبات روی عضله EDB قرار گرفته و تحریک فوق حداکثر در قدام ساق پا ٬ لترال قوزک خارجی و زیر گردن فیبولا انجام و CMAP ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری chi square استفاده شد.

APN در 39 فرد(41 / 17%)و 72 پا (07/16%) یافت شد. این آنومالی در 33 فرد(61/84%) دو طرفه بود و یک نفر عصب دهی کامل دوطرفه EDB توسط APN داشت (که حالت نادری است). دامنه CMAP در DPN در 64 پا (9/88%) بزرگتر یا مساوی دامنه CMAP در APN بود. تنها در 8 پا(1/11%) دامنه CMAP در APN از دامنه CMAP در DPN بیشتر بود. در افراد دارای APN ٬ 41/56% مرد و 59/43% زن بودند. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. (423/0 P value=). 38/51% موارد APN در سمت چپ و 62/48% در سمت راست بود. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. (814/0 P value=).

نتایج این مطالعه نشان داد که APN ناشایع نیست و باید در مطالعات الکترودیاگنوستیک به آن توجه کرد.