بررسی ارتباط هموسیستئین پلاسما با لیپوپروتئین با چگالی پایین اکسیدشده در بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر

بیماری های قلبی، عروقی و بویژه بیماری عروق کرونر، یکی از علل مهم مرگ و میر در کشورهای توسعه یافته می باشد. مطالعات نشان می دهد میزان غلظت هموسیستئین تام پلاسما با افزایش خطر بیماری عروق کرونر در ارتباط است و به احتمال زیاد یک ارتباط علت و معلول بین این دو وجود دارد؛ کاهش غلظت هموسیستئین تام، شیوع بیماری عروق کرونر را کاهش می دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط میزان هموسیستئین تام پلاسما با بیماری عروق کرونر و همچنین ارتباط آن با سایر عوامل خطر بیماری های قلبی، عروقی از جمله لیپوپروتئین با چگالی پایین اکسیدشده (ox-LDL) انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه مورد- شاهدی، 260 نفر از افرادی که نیاز به آنژیوگرافی داشتند، وارد مطالعه شدند. گروه مورد شامل 130 نفر با گرفتگی حداقل یک رگ بالای 50% و گروه شاهد، 130 نفر بدون گرفتگی عروق کرونر در آنژیوگرافی بودند. میزان هموسیستئین تام، کلسترول، تری گلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)، زیر واحدهای HDL، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و ox-LDL اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مناسب، در سطح معنی داری 05/0>P تجزیه و تحلیل شدند.
میزان هموسیستئین تام در بیماران عروق کرونر (20/8±25/19 μmol/L) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (17/4±8/14 μmol/L) بود؛ همچنین در بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر، ارتباط مثبت معنی داری بین افزایش سطح هموسیستئین تام و سطح ox-LDL پلاسما مشاهده شد (001/0>P). با وجود کاهش HDL2 در بیماران مبتلا به تنگی عروق نسبت به گروه شاهد، ارتباط قابل توجهی بین افزایش سطح هموسیستئین و کاهش HDL2 در این مطالعه دیده نشد. در کنار سایر اثرات شناخته شده، هموسیستئین با افزایش سطح پلاسمایی ox-LDL نیز می تواند به عنوان عامل افزایش خطر بیماری قلبی، عروقی مطرح شود.