بررسی وضعیت پوسیدگی دندان در کودکان آسمی تحت درمان با داروهای استنشاقی

آسم یکی از شایع ترین بیماری های مزمن کودکی است که به عنوان ریسک فاکتور پوسیدگی مطرح می شود. مطالعات مختلف نتایج متناقضی در این رابطه ارایه داده اند. هدف از این مطالعه ارزیابی پوسیدگی و عوامل احتمالی مرتبط با بهداشت دهان و دندان در کودکان آسمی است. این مطالعه شاهدی- موردی روی کودکان با آسم متوسط تا شدید 6 تا 12 ساله مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری و گروه شاهد با سابقه مصرف حداقل یک سال اسپری های استنشاقی انجام شد. شاخص DMFS بر اساس روش چشمی- لمسی ثبت شد. نمونه بزاق تحریک شده جمع آوری و شمارش استرپ موتانس و لاکتوباسیل بر اساس تعداد کلنی/ میلی لیتر انجام شد. آنالیزهای آماری با استفاده از آزمون های Mann-Whitney، tو Kendall’s Rank Correlation و Ridge Regression انجام شد.
. میانگین شاخص DMFS در گروه آسمی 2.53±3.98 و در گروه شاهد 2.81±4.30 بود که تفاوت معنی داری نشان نمی دادند. بررسی ارتباط عوامل مختلف با شاخص DMFS در کودکان آسمی مشخص نمود بر اساس آنالیز Ridge Regression گروه دو دارویی که تواما از فرم استنشاقی کورتیکواسترویید و بتا دو- آگونیست استفاده می کردند، از وضعیت دندانی بهتری برخوردار بودند r=0.76)،(P<0.001. شمارش استرپتوکوک موتانس تفاوت معنی داری به نفع گروه آسمی نشان داد (P=0.001) ولی شمارش لاکتوباسیل معنی دار نبود.
شاخص DMFS در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. کورتیکوستروئیدهای استنشاقی به عنوان داروهای کمکی علاوه بر کنترل بیماری می توانند به کاهش پوسیدگی دندان ها در این بیماران کمک نمایند.