تصویر وارونه، نظام نیمه نمادی و معنای مکانی؛ فراگفتمان

نظام نیمه نمادی در پی تبیین چگونگی سازماندهی معنا در گفتمانهاست. این نظام مبتنی بر هما نندی بین طرح صورت بیان دنیای طبیعی (دالهای شکل گرفته به واسطه دنیای بیرون) و طرح صورت محتوای زبانهای طبیعی (مدلولهای شکل گرفته به واسطه زبان) است. از این رو چنین نظامی توجه ویژه ای به مطالعه گفتمانهای تصویری دارد. اما این توجه می تواند پنهان کننده برخی از مقاومتهایی باشد که بدون تضمین کارآیی نظام تحلیلی، امکان ارائه راه حل مناسبی را که بتواند فراتر از تضادهای زبانی بیندیشد، در جست وجوی همانندی و هم پوشانی بین آنها باشد، نادیده می گیرد.
بررسی «تصویر وارونه» ما را به چنین مباحثی هدایت می کند و نشان می دهد که اگرچه به نظر برخی، اثر گذاری های انگیخته متقابل دو طرح صورت و محتوا (طرحهای نشانه معناشناختی زبان)، در رابطه نشانه معنایی، مستلزم سازماندهی گفتمانی معناست، توضیح و توجیه چنین سازماندهی به هیچ وجه کار ساده ای نیست.