تعیین تابع بقاء و خطر در بیماران مبتلا به پمفیگوس استان کرمان

در این پژوهش سیر ماندگاری و میزان بروز مخاطره در بیماران مبتلا به پمفیگوس طی 12 سال تعیین گردیده است. به این منظور 55 بیمار از بین بیمارانی که دارای پرونده ابتلاء به پمفیگوس بوده و طی سال های 1379-1368 در بخش پوست بیمارستان شماره 1 دانشگاه علوم پزشکی کرمان بستری شده و یا به طور سرپایی درمان شده اند، مورد مطالعه و پی گیری قرار گرفت و ماندگاری بیماران تا 12 سال بعد از رسیدن به تشخیص قطعی تعیین شده است. اثر متغیرهای سن، جنس، نوع پمفیگوس و روش درمان با فرض همگنی سطوح هر متغیر، برماندگاری بیماران تعیین و مورد سنجش قرار گرفت. بدین منظور فرمول -i}(t) exp {oht(x) = h انتخاب گردید که) o=(hazardoh مخاطره پایه در لحظه صفر و (hazard t)=ht مخاطرات پیش آمده بعدی در زمان و لحظه t است (تابع و متغیر) و نمایانگر ضریب رگرسیون بوده و می تواند اعداد متعددی از متغیرهای مختلفی چون سن، جنس، نوع پمفیگوس و روش درمان و غیره را قبول نماید. نتایج بدست آمده نشان داد که گروه های سنی بالاتر نسبت به گروه های سنی پایین تر و زنان در مقایسه با مردان، در 8 سال اول زندگی پس از حصول تشخیص ونیز ابتلای به پمفیگوس نوع وولگاریس و وژتان در مقایسه بانوع فولیاسه و اریتماتو و مبادرت به درمان توام درمقایسه با درمان تک دارویی (کورتیکواستروئید) از بقاء کمتری برخوردار بوده اند. سایر متغیرها مانند شغل و محل زندگی فرد بر تابع ماندگاری مؤثر شناخته نشدند.