بررسی اثر درمانی آلوپورینول و دوز پایین مگلومین آنتی مونات در درمان لیشمانیوز جلدی در مناطق هیپراندمیک اصفهان

لیشمانیوز جلدی از جمله شایع ترین بیماری های بومی منطقه اصفهان می باشد. این بیماری در بعضی از نقاط ایران به صورت هیپراندمیک وجود دارد. درمان های متعددی برای لیشمانیوز جلدی پیشنهاد شده است ولی هنوز درمان قاطعی برای این بیماری وجود ندارد. متداول ترین درمانی که برای لیشمانیوز جلدی به کار می رود، ترکیبات آنتی موان پنج ظرفیتی (گلوکانتیم و پنتوستام) است ولی متاسفانه این داروها عوارض زیادی داشته و در ضمن تنها راه مصرف آن ها تزریقی است. آلوپورینول از داروهای خوراکی است که در درمان لیشمانیوز جلدی پیشنهاد شده است. هدف اصلی این مطالعه ارزیابی اثر آلوپورینول توام با دوز پایین گلوکانتیم در درمان لیشمانیوز جلدی و مقایسه اثر آن با دوز متداول گلوکانتیم است. این تحقیق به روش Open controlled study انجام شد. تعداد 72 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی که بیماری آنها به وسیله آزمایش اسمیر مستقیم ثابت شده بود، به طور تصادفی در دو گروه تحت درمان قرار گرفتند. گروه اول شامل 36 بیمار که تحت درمان با گلوکانتیم تزریقی با دوز متداول (60 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن) به مدت 20 روز قرار گرفتند و گروه دوم شامل 36 بیمار که تحت درمان با گلوکانتیم تزریقی با نصف دوز متداول (30 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن) همراه با قرص آلوپورینول خوراکی به مدت 20 روز قرار گرفتند. نتایج حاصل در انتهای درمان و یک ماه و سه ماه پس از قطع درمان (از نظر عود مجدد) مورد ارزیابی قرار گرفتند. در گروه اول 2 / 74 درصد بیماران به درمان پاسخ دادند و پس از مدت سه ماه عودی نداشتند و در گروه دوم 6 / 80 درصد بیماران به درمان پاسخ مناسب دادند که از نظر آماری اختلاف قابل توجهی بین دو گروه مشاهده نگردید (408 / 0P=). در هیچیک از دو گروه عوارض قابل ملاحظه ای مشاهده نشد. با درمان توام آلوپورینول و گلوکانتیم می توان دوز درمانی گلوکانتیم و در نتیجه تعداد دفعات ترزیق دارو را کاهش داد و امکان بروز عوارض دارو نیز کمتر خواهد شد.