بررسی حساسیت های پرتوی و نوری ایندوسیانین گرین روی رده های سلولی انسانی MCF7 و DFW

در این تحقیق با هدف بهره گیری از منابع غیرلیزری در درمان های فتوداینامیک، حساسیت نوری ایندوسیانین گرین برای استفاده به عنوان داروی حساس به نور و هم چنین حساسیت پرتوی آن برای استفاده در پرتو درمانی مورد بررسی قرار گرفته است.
مطالعه بر روی رده های سلولی انسانی مشتق شده از سرطان های پستان و ملانوما بر اساس طیف های جذبی پهن ایندوسیانین گرین با استفاده از نور غیرهمدوس انجام شده است. بدین منظور دوزهای متفاوتی از ایندوسیانین گرین، نور و پرتوهای ایکس برای تعیین سمیت شیمیایی، نوری و پرتوی و نیز خواص حساس کنندگی نوری و پرتوی این ماده بررسی شد. پس از 24 ساعت انکوباسیون سلول ها با ایندوسیانین گرین گروه های درمانی مستقل تحت تابش 30،60 و 108 ژول بر سانتی مترمربع نور در محدوده طول موج 20±730 نانومتر یا 2 و 4 گری پرتوی ایکس 100kVp واقع شدند. تاثیر عوامل درمانی بر بقای سلول ها بر اساس آزمون ام تی تی ارزیابی گردید.
یافته ها بیانگر عدم سمیت شیمیایی ایندوسیانین گرین، حساسیت نوری آن و بازده درمانی مناسب در درمان فتوداینامیک با نور غیرهمدوس در ناحیه 20±730 نانومتر و هم چنین وابستگی کارایی درمان به دوز نوری است. اما اثر همیاری بین ایندوسیانین گرین و پرتو مشاهده نشد.
با توجه به نتایج حاصل می توان از ایندوسیانین گرین به عنوان یک داروی حساس به نور در ناحیه 20±730 نانومتر استفاده نمود. از آنجا که تفاوت معنی داری در بقای سلولی بین گروه های دریافت کننده ایندوسیانین گرین و پرتو با گروه هایی که تنها پرتودهی شده اند، در هیچ یک از رده های سلولی دیده نمی شود، نمی توان از ایندوسیانین گرین به عنوان یک داروی حساس به پرتو استفاده کرد.