Journal of Kerman University of Medical Sciences
Volume:16 Issue: 4, 2009

حفظ عملکرد مفصل شانه نیازمند هماهنگی دقیق و به موقع وارد عمل شدن عضلات است. در نتیجه تغییر در سطح فعالیت عضلانی اختلال حرکتی ایجاد می شود. هدف از این تحقیق بررسی فعالیت الکتریکی عضلات کمربند شانه ای در فعالیت های عملکردی انتخابی در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود.
این تحقیق بر روی یک گروه 15 نفری از افراد سالم به عنوان گروه شاهد و یک گروه 15 نفری از بیماران مبتلا به سندرم گیر افتادگی شانه به عنوان گروه آزمون انجام گردید. گروه آزمون به صورت غیراحتمالی و به روش نمونه گیری ساده و گروه شاهد به روش جورکردن انتخاب شدند. در هر گروه تمرینات انتخابی شامل الگوهای حرکتی زنجیره باز با اعمال مقاومت خارجی و بدون اعمال مقاومت خارجی و تمرینات زنجیره بسته توام با مقاومت محوری بود و در طول هر تمرین ثبت الکترومیوگرافی سطحی از عضلات انتخابی صورت گرفت.
سطح فعالیت هر یک از عضلات تراپزیوس فوقانی، اینفرااسپیناتوس و سه بخش عضله دلتویید در دو گروه اختلاف معنی دار داشت (05/0>P). نسبت فعالیت عضلات کمربند شانه ای در گروه آزمون رابطه تنگاتنگی با الگوی حرکتی مورد ارزیابی داشته و در واقع Task-dependent بود. از مجموع الگوهای حرکتی مورد ارزیابی، الگوی حرکتی D2E کمترین تغییرات و الگوی حرکتی Tripod بیشترین تغییرات را در حوزه سطح فعالیت از خود نشان دادند.
کاهش سطح فعالیت عضلات اینفرااسپیناتوس و تراپزیوس میانی در بیماران با گیر افتادگی شانه باعث اختلال ثبات عملکردی مفصل شانه می شود. الگوی حرکتی D2E با ایجاد کمترین تغییرات در حوزه سطح فعالیت مناسب ترین الگو برای شروع بازآموزی حرکتی است و در مقابل الگوی حرکتی Tripod با ایجاد تغییر در کلیه شاخص های اندازه گیری به عنوان آخرین الگوی حرکتی در روند درمان پیشنهاد می شود.

انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین (VRE) یکی از پاتوژن های شایع بیمارستانی در سراسر دنیا هستند. کلونیزاسیون این باکتری ها در روده یکی از منابع مهم در انتقال این باکتری ها می باشد. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که وقتی در مقادیر متعادل مورد استفاده قرار بگیرند، اثر مهاری روی کلونیزاسیون پاتوژن های دستگاه گوارش اعمال می کنند. این مطالعه به منظور بررسی اثر پروبیوتیک لاکتوباسیلوس رامنوسوس (GG (LGG در کاهش کلونیزاسیون انتروکوکوس فکالیس مقاوم به ونکومایسین (VRE) در دستگاه گوارش موش انجام شد.

تعداد 24 موش به مدت یک هفته کنترل شده و سپس با دادن یک میلی لیتر وانکومایسین خوراکی (250μg/ml) و یک میلی لیتر سوسپانسیون VRE در مولر – هینتون براث (CFU/ml 108 ×5) روزی یک بار و به مدت 7 روز متوالی به VRE آلوده شدند. موش ها به صورت تصادفی به دو گروه تحت درمان و شاهد تقسیم شده و اثر پروبیوتیک لاکتوباسیلوس رامنوسوس GG در گروه تحت درمان بررسی و با گروه شاهد مقایسه شد. قبل و بعد ازکلونیزه شدن، تعداد VRE، کل انتروکوک ها و باسیل های گرم منفی روده ای در مدفوع دو گروه تعیین شد.

در ابتدا همه موش ها با انتروکوک های غیرمقاوم به ونکومایسین کلونیزه شدند (متوسط 7 روز CFU/g 108 ×5) و مقاومت به ونکومایسین قابل تشخیص نبود. متعاقب تلقیح VRE در معده موش ها و دریافت روزانه ونکومایسین خوراکی، سوش VRE در دستگاه گوارش همه آنها کلونیزه شد (متوسط 7 روز CFU/g 10 6×1.6). کاربرد خوراکی LGG رشد همه انتروکوک ها از جمله سوش های مقاوم به ونکومایسین را در مدفوع گروه تحت درمان سرکوب کرد (05/0>P).

با توجه به کاهش قابل توجه میزان VRE در نمونه های مدفوع موش های دریافت کننده پروبیوتیک نتیجه می گیریم که پروبیوتیک می تواند کلونیزاسیون VRE را کاهش دهد. مطالعات بیشتری در زمینه تاثیر پروبیوتیک ها در پیشگیری و درمان عفونت VRE و پاتوژن های شایع دیگر پیشنهاد می شود.

در این تحقیق با هدف بهره گیری از منابع غیرلیزری در درمان های فتوداینامیک، حساسیت نوری ایندوسیانین گرین برای استفاده به عنوان داروی حساس به نور و هم چنین حساسیت پرتوی آن برای استفاده در پرتو درمانی مورد بررسی قرار گرفته است.
مطالعه بر روی رده های سلولی انسانی مشتق شده از سرطان های پستان و ملانوما بر اساس طیف های جذبی پهن ایندوسیانین گرین با استفاده از نور غیرهمدوس انجام شده است. بدین منظور دوزهای متفاوتی از ایندوسیانین گرین، نور و پرتوهای ایکس برای تعیین سمیت شیمیایی، نوری و پرتوی و نیز خواص حساس کنندگی نوری و پرتوی این ماده بررسی شد. پس از 24 ساعت انکوباسیون سلول ها با ایندوسیانین گرین گروه های درمانی مستقل تحت تابش 30،60 و 108 ژول بر سانتی مترمربع نور در محدوده طول موج 20±730 نانومتر یا 2 و 4 گری پرتوی ایکس 100kVp واقع شدند. تاثیر عوامل درمانی بر بقای سلول ها بر اساس آزمون ام تی تی ارزیابی گردید.
یافته ها بیانگر عدم سمیت شیمیایی ایندوسیانین گرین، حساسیت نوری آن و بازده درمانی مناسب در درمان فتوداینامیک با نور غیرهمدوس در ناحیه 20±730 نانومتر و هم چنین وابستگی کارایی درمان به دوز نوری است. اما اثر همیاری بین ایندوسیانین گرین و پرتو مشاهده نشد.
با توجه به نتایج حاصل می توان از ایندوسیانین گرین به عنوان یک داروی حساس به نور در ناحیه 20±730 نانومتر استفاده نمود. از آنجا که تفاوت معنی داری در بقای سلولی بین گروه های دریافت کننده ایندوسیانین گرین و پرتو با گروه هایی که تنها پرتودهی شده اند، در هیچ یک از رده های سلولی دیده نمی شود، نمی توان از ایندوسیانین گرین به عنوان یک داروی حساس به پرتو استفاده کرد.

مطالعات قبلی حاکی از وجود تفاوت های معناداری در ویژگی های صوتی بین کودکان سالم و کودکان مبتلا به سندرم داون است اما در مورد چگونگی این تفاوت ها هنوز بحث وجود دارد. از آنجا که بیشتر این مطالعات بر روی کودکان انجام شده و قدیمی نیز هستند، در این مطالعه ویژگی های صوتی و زمان بیشینه ی آواسازی در بزرگسالان دچار سندرم داون مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه ی تحلیلی – مقطعی بر روی 22 بزرگسال دچار سندرم داون مراجعه کننده به مراکز گفتاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان و مراکز معلولین ذهنی زاهدان و 22 بزرگسال طبیعی به عنوان گروه کنترل که از لحاظ سنی و جنسی با گروه تجربی تطبیق داده شده بودند، انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی انتخاب شدند. با کشیدن واکه ی /a/ توسط هر یک از آزمودنی ها و بررسی آن با نرم افزار تحلیل گر صوتی دکتر اسپیچ (نسخه 4.3u)، برخی پارامترهای صوتی هر گروه از جمله جیتر (آشفتگی بسامد)، شیمر (آشفتگی دامنه شدت) وبسامد پایه صوتی (F0) مشخص شد. در ضمن با روش معمول کشیدن واکه ی /a/ تاحدامکان میانگین زمان بیشینه ی آواسازی (MPT) هر گروه همانند پارامترهای صوتی به تفکیک جنسیت تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس دوطرفه استفاده شد در گروه سندرم داون نسبت به گروه کنترل میانگین بسامد پایه بالاتر و جیتر پایین تر بود (001/0>P). در حالی که تفاوت میانگین شیمر بین دو گروه معنادار نبود. اما در هر دو گروه میانگین شیمر و جیتر در افراد مؤنث نسبت به مذکر پایین تر بود. در رابطه با زمان بیشینه ی آواسازی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود.
اگر چه مشاهده ی تفاوت ها بین گروه سندرم داون و گروه کنترل حاکی از نقص حنجره ای در سطح فیزیولوژیکی است، اما این پدیده می تواند ناشی از ویژگی های تداخل عوامل دیگری مانند عوامل شخصیتی و سلطه پذیری آنها در تعاملات اجتماعی نیز باشد که مجال بررسی آنها در این مطالعه نبود.

گزارش های رادیولوژی اغلب تنها وسیله ارتباطی بین رادیولوژیست ها و پزشکان ارجاع دهنده هستند. علی رغم اهمیت این گزارش ها در تشخیص و درمان بیماران، عملا از سوی پزشکان ارجاع دهنده، هیچ گونه بازخوردی نسبت به گزارش ها صورت نمی گیرد. این مطالعه با هدف تعیین نظرات پزشکان متخصص شهر کرمان نسبت به گزارش های رادیولوژی صورت گرفت.
در این مطالعه توصیفی، نمونه پژوهش شامل کلیه پزشکان متخصص شاغل در مراکز بهداشتی- درمانی دولتی و خصوصی شهر کرمان بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای پژوهشگر-ساخته حاوی متغیرهای دموگرافیک، سؤالاتی در مورد رادیولوژی و 17 سؤال برای بررسی نظرات بود که روایی و پایایی آن قبل از جمع آوری داده ها تایید گردید.
شرکت کنندگان در این مطالعه 220 نفر پزشک متخصص از 15 رشته تخصصی و بیشتر آنها مرد بودند (1/60 درصد). متخصصین ارتوپدی، داخلی و زنان بیشترین درصد نمونه را تشکیل دادند (به ترتیب 5/16، 5/16 و8/13 درصد). اکثر پزشکان متخصص بیش از 50 درصد به گزارش های رادیولوژی اعتماد داشتند. میانگین (انحراف معیار ±) نمره کل نگرش 66/2 (38/0 ±) بود که 2/53 درصد حداکثر نمره ممکن بود. در بین چهار حیطه ابزار، بیشترین میانگین نمره به «چگونگی و کیفیت تهیه گزارش ها» و «توانایی تفسیر فیلم های رادیولوژی» اختصاص یافت. با توجه به سطح تحصیلات (تخصص و فوق تخصص) میانگین نمره هیچ یک از حیطه ها و میانگین نمره کل تفاوت معنی داری را نشان نداد.
با توجه به درصد نمره کل نگرش، پزشکان متخصص مورد مطالعه نگرش مطلوبی نسبت به گزارش های فیلم های رادیولوژی ندارند. پیچیدگی روش های تصویربرداری پزشکی و نقش آنها در درمان بیماران، ضرورت بهبود ارتباط بین پزشکان متخصص و رادیولوژیست ها را ایجاب می نماید تا شرایط مناسبی برای تشخیص صحیح و به موقع و نیز درمان مناسب بیماران فراهم گردد.

در حال حاضر تعداد بیماران نیازمند عضو به مراتب بیش از تعداد اعضای اهدایی در دسترس است. بخش مهمی از این کمبود، به دلیل امتناع خانواده های بیماران مرگ مغزی از اهدای عضو می باشد. این مطالعه به منظور مقایسه نظرات خانواده های بیماران مرگ مغزی رضایت دهنده و امتناع کننده از اهدای عضو، در زمینه عوامل مرتبط با تصمیم اتخاذ شده،صورت گرفته است.

در این مطالعه مقایسه ای، آزمودنی ها شامل 175 عضو از 71 خانواده (141 نفر از 56 خانواده رضایت دهنده و 34 نفر از 16 خانواده امتناع کننده) بودند. جمع آوری داده ها توسط پرسش نامه ای،که در تحقیق مشابه مورد استفاده قرارگرفته بود، بعد از انجام روایی و پایایی صورت گرفت.

بین دو گروه رضایت دهنده و امتناع کننده از نظرچندین متغیر از جمله پاسخ اولیه مثبت به درخواست، حضور همه افراد موثر در تصمیم در اولین جلسه درخواست اهدا، اطلاع از نظرات متوفی در مورد اهدا و آگاهی از شرایط نیازمندان به عضو پیوندی، تفاوت معنی داری وجودداشت (0001/0>P). از بین چهار متغیر مذکور نتیجه آنالیز رگرسیون، دو عامل اول را به عنوان پیش بینی کننده های تصمیم به اهدا نشان داد(001/0=P). از شش حیطه موثر بر تصمیم، گروه رضایت دهنده در پنج حیطه ی اعتقادات مذهبی، اعتماد، مراقبت، تعارض و تردید در تصمیم و اعتقادات پیوند میانگین نمره بیشتری در مقایسه با گروه امتناع کننده داشتند (0001/0=P). نتیجه تحلیل رگرسیون، دو حیطه اعتقادات مذهبی و اعتقادات پیوند را به عنوان پیش بینی کننده های تصمیم به اهدا نشان داد (0001/0=P).

نتایج نشان داد که دو دسته عوامل بر تصمیم به اهدا موثر هستند. گروهی از این عوامل با آموزش عمومی جامعه و گروه دیگر از طریق فراهم نمودن شرایط مناسب در زمان درخواست، منطبق با نیازهای حمایتی و اطلاعاتی خانواده و درک شرایط بحرانی آنان قابلیت تغییر را دارند. مداخله در عوامل مربوط به خانواده های بیماران مرگ مغزی نیازمند توجه بیشتر سازمان های تدارک عضو و هم چنین استفاده از نیرو های آگاه، متخصص و با تجربه در فرآیند درخواست می باشد.

لیشمانیوز پوستی یکی از معضلات بهداشتی در کشورهای گرمسیری و نیمه گرمسیری از جمله ایران به شمار می رود که همواره در حال گسترش می باشد. به دلیل هزینه هایی که این بیماری به مردم و دولت تحمیل می نماید، ضرورت دارد که به هزینه اثربخشی درمان آن توجه بیشتری شود. این مطالعه با هدف تحلیل هزینه های درمان لیشمانیوز پوستی در سال های بعد از زلزله(1385 و 1386) در شهر بم انجام شد.
این مطالعه با جمع آوری داده ها و هزینه های مربوط به 5320 بیمار در سال های بعد از زلزله انجام شده است. از کل بیماران تعداد 100 بیمار بهبودیافته به طور تصادفی انتخاب و هزینه های مربوط به درمان آنان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
طی سال های 1385 و 1386 برای 5320 بیمار قریب 2570 میلیون ریال در بخش دولتی هزینه شده که هزینه سرانه هر بیمار معادل 483676 ریال می باشد. علاوه بر هزینه های دولتی، 1150 میلیون ریال هم بیماران با مراجعه به بخش خصوصی هزینه نموده اند که هزینه سرانه هر بیمار 216320 ریال می گردد. جمعا 3% از بیماران به بخش خصوصی مراجعه کرده اند که به طور متوسط هر بیمار 2 میلیون ریال هزینه داشته است و 25% هم به هر دو بخش خصوصی و دولتی مراجعه کرده که هزینه سرانه هر بیمار 550000 ریال بوده است. در مجموع 90% مخارج را هزینه های مستقیم و 10% آن را هزینه های غیرمستقیم تشکیل داده اند.
هزینه سرانه درمان در مطالعات داخلی و خارجی با نتیجه این مطالعه اختلافات چشمگیری را نشان می دهد. مرکز ویژه درمان لیشمانیوز پوستی بعد از زلزله در شهر بم با ارائه خدمات رایگان ضمن کارایی بالا مردم را از سرگردانی و صرف هزینه های هنگفت نجات داده است که این تجربه می تواند الگوی مناسبی برای انجام در سایر نقاط کشور و جهان را فراهم نماید.

در عصر جدید نگرش مجدد به کیفیت خدمات درمانی از طرف مراجعین، بیماران و دانشجویان منجر به اتخاذ شیوه های یکسان سازی سیستم های مختلف در مراکز آموزشی از جمله کادر پزشکی، پرستاری، آزمایشگاه ها و سایر واحدهای مرتبط، تحت عنوان سیستم مدیریت کیفیت گردیده است. بر این اساس سری استانداردهای ایزو (ISO9000)، بادیدگاه فرآیندی به دنبال سیستمی است که بتوان فرآیندهای درون و برون سازمان را شناسایی و با مشخص کردن ارتباط متقابل بین آنها سیستم مناسبی را مدیریت نماید. در این رابطه بیمارستان نمازی شیراز اقدام به پیاده سازی سیستم مدیریت کیفیت بر اساس استانداردهای ISO9001: 2000 نموده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی نحوه اجرای سیستم مدیریت کیفیت(ISO9001:2000) و نقش آن در بهبود عملکرد بخش مدارک پزشکی (واحد های پذیرش، بایگانی، آمار و کدگذاری) بیمارستان نمازی شیراز طی سال های 84-1382 بوده است.
در این مطالعه توصیفی، ابزار گردآوری داده ها دو چک لیست و دو پرسش نامه بوده که از طریق مشاهده روند انجام فعالیت ها، نحوه مستندسازی، شناسایی فرآیندها و مصاحبه با مدیران و کارکنان واحدها و اعضای کمیته اجرایی طرح سیستم مدیریت کیفیت، داده های مورد نیاز جمع آوری شده است. در این پژوهش از روش نمونه گیری استفاده نشده و اطلاعات حاصل با استفاده از روش های آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شده است.
نتایج نشان می دهند که استقرار سیستم مدیریت کیفیت در بخش مدارک پزشکی بیمارستان نمازی با مستندسازی شرح وظایف و دستورالعمل های اجرایی، شفاف سازی مواردی نظیر حقوق بیماران و کارکنان و تعیین شاخص برای سنجش وضعیت موجود در واحدهای کدگذاری، پذیرش، بایگانی و آمار همراه بوده است. اما فرآیند آموزشی این سیستم از دیدگاه مدیران وکارکنان بخش مدارک پزشکی رضایت بخش نبوده است.
این مطالعه نشان داد که اگرچه اجرای سیستم مدیریت کیفیت نتایجی از قبیل تغییر شرایط محیطی، پرسنلی، امکانات و تجهیزات را در واحدهای مدارک پزشکی در بر داشته است، اما تقویت و توسعه سیستم آمار، بهره گیری از سیستم اطفای حریق در بخش مدارک پزشکی، بررسی دوره ای به منظور اطمینان از صحت کدگذاری، به کارگیری سیستم کنترل به منظور بایگانی صحیح پرونده ها و بهبود مستمر استاندارد ایزو در واحدهای مذکور باید مد نظر قرار گیرد.

فاسیولیازیس در ایران دارای اهمیت دامپزشکی و بهداشتی است. تا پیش از سال 1367 موارد فاسیولیازیس انسانی در ایران به موارد اکتوپیک انگل و یا گزارشات پراکنده موارد بیماری محدود می شد. در سال 1367 همه گیری فاسیولیازیس در استان گیلان به وقوع پیوست و در بهار 1368 به اوج خود رسید. در این زمینه مطالعات مختلفی صورت گرفته و مسئولین بهداشتی محلی، با احتساب 100.000 نفر جمعیت بندرانزلی در زمان اپیدمی، تعداد کل مبتلایان را حدود 9800 تا 20 هزار نفر گزارش کردند. هرچند از همه گروه های سنی بیماران دیده می شد، بیشتر آنان کمتر از 35 سال سن داشتند شیوع بعدی فاسیولیازیس در سال 1377 دیده شد و در سال 1378 شیوع به حداکثر موارد در آن سال ها رسید. عواملی که این اپیدمی سال 1367 را سرعت و شتاب بخشید احتمالا عبارتند از: پراکندگی گاوهای سرگردان، افزایش جمعیت حلزون لیمنه، وجود انگل حد واسط با ویژگی های بیولوژیک نامعلوم، وجود لیمنه ترونکاتولای غیرکلاسیک، آلودگی فزاینده حلزون لیمنه، بالا آمدن سطح دریا و افزایش بارندگی تابستانه، تماس فزاینده بین مردم و آب آلوده، تمایل خاص مردم بومی به استفاده از نوعی گیاه خودرو از خانواده نعناع (در اپیدمی 1367 تا 91% افراد آلوده از نوعی سبزی معطر با نام محلی خالواش استفاده کرده بودند) و تقاضا برای سبزیجات کاشتنی گیلان که در آن سال ها در تهران افزایش چشم گیری داشته است. بسیار محتمل است که وجود هم زمان عوامل فوق موجب شیوع این بیماری در ایران بشود.

بیشتر موارد ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک پورپورا به وجود یک اتوآنتی بادی علیه ADAMTS13 که یک متالوپروتئاز شکننده مولتی مرهای خیلی بزرگ فاکتور ون ویلبراند می باشد نسبت داده می شود. تجمع مولتی مرهای خیلی بزرگ فاکتور ون ویلبراند و پلاکت ها در عروق باعث آنمی همولیتیک میکروآنژیوپاتیک شده و آن هم نهایتا منجر به کاهش خون رسانی به ارگان ها می شود. بیشتر بیماران به تعویض پلاسما با جایگزینی متالوپروتئاز کاهش یافته و خارج کردن مهارکننده های موجود در گردش خون پاسخ می دهند. با این حال تعدادی از بیماران (20-10%) ممکن است تنها به تعویض پلاسما پاسخ ندهند، بنابر این امروزه توجه به استفاده از رتوکسی مب که یک مونوکلونال آنتی بادی علیه B-cell و تضعیف کننده جدید سیستم ایمنی است معطوف شده است. بیمار معرفی شده در مقاله حاضر یک پسر دوازده ساله مبتلا به TTP شدید و مقاوم به درمان با تعویض پلاسمای مکرر و دوز بالای کورتیکواستروئید است که با اضافه کردن رتوکسی مب به رژیم درمانی پاسخ بالینی داده و بیماری وی کنترل شده است. بنابراین در درمان TTP مقاوم به درمان استفاده از رتوکسی مب به همراه تعویض پلاسما می تواند مفید واقع شده و پاسخ بالینی طولانی مدت ایجاد کند.

فاشئیت نکروزان، یکی از عوارض نادر آپاندیسیت تشخیص داده نشده به شمار می رود و مرگ و میری بالغ بر 25% دارد. در این گزارش یک مرد 47 ساله دیابتی با فاشئیت نکروزان ناحیه پهلوی راست و جدار شکم، ثانویه به آپاندیست حاد معرفی می شود. پس از انجام اقدامات اولیه تشخیصی، بیمار با تشخیص اولیه گاز گانگرن و فاشئیت نکروزان با احتمال منشا رتروپریتوئن تحت عمل جراحی قرار گرفت و پس از 3 ماه آپاندیس بیمار به صورت الکتیو جراحی گردید. پس از عمل حال عمومی بیمار رو به بهبود رفت و با وضعیت عمومی خوب مرخص گردید.

از آنجا که سرماخوردگی یک بیماری خود محدود شونده می باشد، علائم آن معمولا بین هفت تا ده روز برطرف می شوند. برای اکثر بیماران، درمان علامتی انجام می گیرد که آن هم بر روی علائم بیشتر آزاردهنده متمرکز می شود. درمان دارویی بدون نسخه ممکن است باعث بهتر شدن علائم بیماری گردد ولی بایستی به ویژه هنگام وجود عوامل خطر در بیماران با احتیاط انجام گیرد. بیماران بایستی در مورد بدتر شدن علائم، پیشرفت و یا بروز عوارض بیماری مورد مراقبت قرار گیرند. مراجعه به پزشک برای بیمارانی که دارای علائم التهاب غیر آلرژیک بینی، حساسیت، عفونت گوش میانی، سینوزیت و یا مشکلات قسمت تحتانی دستگاه تنفسی مثل پنومونی، آسم یا برونشیت هستند، توصیه می شود.
پیشگیری یکی از راه های اصلی می باشد و رعایت بهداشت از جمله شستن مرتب دست ها و استفاده از مواد ضد عفونی کننده هنوز یکی از مؤثرترین راه های پیشگیری از سرماخوردگی می باشد. استفاده از اسیدهای آلی که دارای فعالیت ضد ویروسی برروی رینوویروس ها بوده و می توانند در برابر ویروس ها تا چند ساعت بعد از استفاده موضعی اثر خود را حفظ نمایند، از راه های مهم پیشگیری از این عفونت ها می باشند. به نظر می رسد که این راه ساده وسالم مهم ترین وسیله ای است که در حال حاضر برای پیشگیری از سرماخوردگی مؤثر باشد.
انتظار می رود بعد از مطالعه این مقاله خوانندگان بتوانند:1. اهمیت پیشگیری از سرماخوردگی از دو جنبه سلامتی جامعه، و اقتصادی بودن آن در چرخه درمان را توضیح دهند. 2. لیست کاملی از علائم و نشانه های سرماخوردگی و عوامل ایجادکننده آن را ارائه نمایند. 3. قادر به بحث در مورد با بیماری زایی و عوامل مؤثر در انتشار بیماری سرماخوردگی باشند. 4. از روش ها و مکانیسم های انتقال بیماری مطلع باشند. 5. بتوانند معیارهای پیشگیری را تشخیص داده و واقعیات را از موارد غیرواقعی تمیز دهند. 6. فهرستی از نکات مشاوره ای مهم را برای داروسازان ارائه نموده تا بیماران را در زمینه پیشگیری، کنترل علائم و یا مراجعه به پزشک راهنمایی نمایند.