بررسی ویژگی های صوتی در بزرگسالان مبتلا به سندرم داون در شهرستان زاهدان

مطالعات قبلی حاکی از وجود تفاوت های معناداری در ویژگی های صوتی بین کودکان سالم و کودکان مبتلا به سندرم داون است اما در مورد چگونگی این تفاوت ها هنوز بحث وجود دارد. از آنجا که بیشتر این مطالعات بر روی کودکان انجام شده و قدیمی نیز هستند، در این مطالعه ویژگی های صوتی و زمان بیشینه ی آواسازی در بزرگسالان دچار سندرم داون مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه ی تحلیلی – مقطعی بر روی 22 بزرگسال دچار سندرم داون مراجعه کننده به مراکز گفتاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان و مراکز معلولین ذهنی زاهدان و 22 بزرگسال طبیعی به عنوان گروه کنترل که از لحاظ سنی و جنسی با گروه تجربی تطبیق داده شده بودند، انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی انتخاب شدند. با کشیدن واکه ی /a/ توسط هر یک از آزمودنی ها و بررسی آن با نرم افزار تحلیل گر صوتی دکتر اسپیچ (نسخه 4.3u)، برخی پارامترهای صوتی هر گروه از جمله جیتر (آشفتگی بسامد)، شیمر (آشفتگی دامنه شدت) وبسامد پایه صوتی (F0) مشخص شد. در ضمن با روش معمول کشیدن واکه ی /a/ تاحدامکان میانگین زمان بیشینه ی آواسازی (MPT) هر گروه همانند پارامترهای صوتی به تفکیک جنسیت تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس دوطرفه استفاده شد در گروه سندرم داون نسبت به گروه کنترل میانگین بسامد پایه بالاتر و جیتر پایین تر بود (001/0>P). در حالی که تفاوت میانگین شیمر بین دو گروه معنادار نبود. اما در هر دو گروه میانگین شیمر و جیتر در افراد مؤنث نسبت به مذکر پایین تر بود. در رابطه با زمان بیشینه ی آواسازی تفاوت بین دو گروه معنادار نبود.
اگر چه مشاهده ی تفاوت ها بین گروه سندرم داون و گروه کنترل حاکی از نقص حنجره ای در سطح فیزیولوژیکی است، اما این پدیده می تواند ناشی از ویژگی های تداخل عوامل دیگری مانند عوامل شخصیتی و سلطه پذیری آنها در تعاملات اجتماعی نیز باشد که مجال بررسی آنها در این مطالعه نبود.