مقایسه میزان ریزنشت وارنیش فلورایددار (فلورپروتکتور) با وارنیش های معمولی در حدفاصل ترمیم و دندان

در زمینه تاثیر وارنیش ها بر کاهش میزان ریزنشت در ترمیم های آمالگام مطالعات زیادی انجام شده است اما وارنیش های فلورایددار بیش تر برای درمان ازدیاد حساسیت های عاجی ناشی از ضایعات اروزیو سرویکالی و همچنین به جهت انجام عمل فلورایدتراپی به جای ژل ها و دهان شویه های حاوی فلوراید به کار برده می شوند. معمولا این نوع وارنیش ها به عنوان وارنیش حفره مورد استفاده قرار نمی گیرند. ما در این مطالعه از وارنیش فلورایددار (فلوپروتکتور) به عنوان وارنیش حفره استفاده کردیم و میزان ریزنشت آن را با وارنیش های سیمیاطب، هاروارد و پیش رو مقایسه کردیم.
در صورتی که این وارنیش میزان ریزنشت قابل مقایسه با سایر وارنیش ها را داشته باشد می توان استفاده روتین آن را توصیه کرد.
30 دندان پرمولر سالم انسانی پس از شستشو با برس و آب گرم در آب شهری نگهداری شد، سپس آن ها به 5 گروه آزمایشی تقسیم شدند و به 4 گروه یکی از وارنیش های فوق اختصاص یافت در گروه پنجم که به عنوان کنترل در نظر گرفته شد هیچ نوع وارنیشی استفاده نگردید. بر روی سطوح باکالی و لینگوالی هر دندان یک حفره کلاس V به ابعاد mm5/1*2*3 تراشیده شد و در نهایت تعداد کل نمونه ها 60 عدد گردید. حفرات با آمالگام پرشدند سپس در دستگاه ترموسایکلینگ قرار گرفتند. نهایتا از نمونه ها در بعد باکولینگوالی مقاطعی تهیه شد و میزان ریزنشت در دیوارهای Occlusal و Gingival حفره ترمیمی مورد مطالعه قرار گرفت.
نتیجه حاصل از این مطالعه نشان داد که وارنیش های پیشرو و فلورپروتکتور در دیواره اکلوزال و جینجیوال به شکل مهم و معناداری دارای درجه ریزنشت کم تری نسبت به سایر گروه ها هستند.