مقایسه تاثیر دیلتیازم ونیتر و گلیسیرین موضعی بر درمان فیشر آنال مزمن

فیشر مزمن آنال، یک بیماری است که به دلیل افزایش تون اسفنکتر ایجاد می شود و با درد زیاد همراه است. در مورد کاستن تونیسیته اسفنکتر داخلی، روش های جراحی و یا استفاده از داروهامطرح است. میزان تاثیر درمان های مختلف دارویی در مطالعات متعدد مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه به مقایسه تاثیر نیتروگلیسرین 2/0 درصد با دیلتیازم موضعی 2 درصد که تاکنون بررسی های محدودتری در این زمینه صورت گرفته می پردازد.
در این مطالعه آینده نگر دو سوکور، 104 بیمار با فیشر آنال مزمن انتخاب شده، به طور تصادفی به دو گروه مساوی معین برای دریافت دیتیازم ونیتروگلیسرین تقسیم شدند. داروها به صورت موضعی در ناحیه پری آنال به مدت 8 هفته استفاده شدند. متغیر های میزان تاثیر داروها در ترمیم زخم و رفع درد و نیز میزان عود و نیاز به درمان مکمل و عوارض مورد بررسی قرار گرفت. در هر دو گروه، یبوست بیماران با دستور فیبر غذایی و پسیلیوم کنترل شد. وضعیت بیماران پس از 2،4، 6 و8 هفته و سپس ظرف یک سال مورد بررسی قرار گرفت.
ترمیم زخم دربیماران گروه دیلتیازم در طی 8 هفته در 46 بیمار (88 درصد) و در گروه نیتروگلیسیرین در 30 بیمار (57 درصد) مشاهده گردید (04/0p<). عوارض، شامل سردرد در بیماران گروه نیتروگلیسیرین در 20 نفر (38 درصد) و در گروه دیلتیازم در 3 نفر (7/5 درصد) (04/0p<)، برافروختگی در 2 بیمار گروه نیتروگلیسرین (8/3 درصد) و در گروه دیلتیازم در هیچ بیماری دیده نشد (1/0p<). میزان عود پس از یک سال در هر دو گروه مشابه بود.
نتیجه گیری و بحث: از آن جا که دیلتیازم موضعی در درمان فیشر آنال مزمن کارامدتر از نیترو گلیسرین موضعی و عوارض آن به طور معنادار کم تر از آن است، می توان دیلتیازم موضعی را به عنوان دارویی ارجح بر نیتروگلیسرین پیشنهاد کرد.