بررسی مشاوره های روان پزشکی در بیمارستان امام حسین(ع)

30 تا 60 درصد بیمارانی که در بخش های طبی (غیر روان پزشکی) بستری می شوند حداقل یک اختلال روان پزشکی قابل توجه دارند که در اغلب موارد، عدم توجه پزشکان به این اختلالات، منجر به افزایش طول مدت بستری و هزینه های درمان، ناتوانی و مرگ بیماران می شود. هدف این مطالعه، بررسی وضعیت مشاوره های روان پزشکی درخواست شده از بخش های تخصصی در یک بیمارستان عمومی و دانشگاهی است.
مشاوره های روان پزشکی انجام شده در بخش های مختلف از خرداد ماه 1381 تا اردیبهشت 1383 به طور گذشته نگر مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن، جنس، بخش مشاوره دهنده، روز درخواست مشاوره، علل درخواست مشاوره، تشخیص بیماری طبی، تشخیص اختلال روان پزشکی، کیفیت درخواست مشاوره، کیفیت پاسخ مشاوره و روش درمانی اتخاذشده برای بیماران ثبت شد و مقایسه با استفاده از آزمون «کای» انجام گردید.
مجموعا 382 برگه مشاوره از 15048 بیمار بستری شده مورد ارزیابی قرار گرفت (54/2 درصد) که 15مورد (4 درصد) به علت عدم ثبت اطلاعات لازم از مطالعه حذف گردید. از 367 برگه مشاوره 201 نفر (8/54 درصد) زن و 166 نفر (2/45 درصد) مرد و سن بیماران 82/19±5/43 سال (حداقل 5 و حداکثر 94 سال) بود. در کل، بیش ترین درخواست مشاوره از بخش داخلی (1/31 درصد) و کم ترین آن از بخش رادیوتراپی (5/0 درصد) بود (0001/0p<). اما وقتی تعداد مشاوره ها بر اساس تعداد بیماران محاسبه می شود مشخص می گردد بیماران بخش نرولوژی (4/7 درصد) بیش از سایر بخش ها مورد مشاوره روان پزشکی قرار می گیرند (0001/0p<). بیش ترین علت درخواست مشاوره، پرخاشگری (6/37 درصد) بود (0001/0p<). در کل بخش ها، بیش ترین بیمارانی که مورد مشاوره قرار گرفتند بیماران ترومایی (1/22 درصد) و بیش ترین تشخیص روان پزشکی داده شده دلیریوم (6/19 درصد) بود (0001/0p<). بیش ترین اقدام انجام شده توسط روانپزشکان دارو درمانی (1/38 درصد) بود (0001/0p<).
با توجه به کم بودن درخواست مشاوره های روان پزشکی در بخش های بیمارستانی، علی رغم شیوع بالای اختلالات روان پزشکی در بیماران بخش ها، بررسی علل عدم انجام مشاوره ها توصیه می گردد.