بررسی صحت معاینه فیزیکی در مقایسه با ام آرآی در تشخیص آسیب های رباطی داخل زانو با آرتروسکوپی

تصویربرداری با کمک تشدید مغناطیسی (MRI) از زانو معمولا به عنوان جایگزین غیرتهاجمی آرتروسکوپی تشخیصی درنظر گرفته می شود. از نظر بالینی، ام آرآی جهت تایید تشخیص آسیب منیسک یا رباط پیش از بررسی آرتروسکوپیک و جراحی بکار می رود. از سوی دیگر، این فن آوری گاهی از اهمیت اخذ شرح حال و معاینه بالینی می کاهد. هدف از این مطالعه بررسی دقت معاینه بالینی و ام آرآی در تشخیص آسیب زانو شامل پارگی های منیسک و رباط های متقاطع است.
در یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی، 120 بیمار (108 مرد و 12 زن) دچار آسیب زانو که سابقه قبلی آرتروسکوپی نداشتند و کاندید آرتروسکوپی بودند، در مدت یک سال در یک مرکز درمانی تبریز بررسی شدند. ابتدا برای تشخیص اولیه، معاینه دقیق و کامل زانوی مبتلا انجام شد. نتایج آرتروسکوپی زانو به عنوان تشخیص نهایی درنظر گرفته شد و بر این اساس نتایج معاینه فیزیکی و ام آرآی مورد قضاوت قرار گرفت.
میانگین سنی بیماران 29 سال (54-16 سال) بود. دقت، حساسیت و ویژگی معاینه فیزیکی در مورد آسیب منیسک داخلی به ترتیب 85، 8/94 و 8/75 درصد؛ برای آسیب منیسک خارجی به ترتیب 85، 8/70 و 5/88 درصد؛ در مورد آسیب رباط متقاطع جلویی به ترتیب 8/95، 6/98 و 7/91 درصد؛ و در مورد رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد 100 درصد بود. دقت، حساسیت و ویژگی ام آرآی برای آسیب منیسک داخلی به ترتیب 5/77، 2/84 و 4/71 درصد؛ آسیب منیسک خارجی به ترتیب 8/85، 5/56 و 8/92 درصد؛ آسیب رباط متقاطع جلویی به ترتیب 5/92، 6/98 و 3/83 درصد؛ و برای رباط متقاطع پشتی در هر سه مورد 100 درصد بود. در مجموع، در آسیب های منفرد، دقت معاینه فیزیکی نسبتا بیشتر از آسیب های پیچیده و نتایج ام آرآی در این مورد برعکس بود.
براساس نتایج این مطالعه، هر دو روش معاینه فیزیکی و ام آرآی در تشخیص آسیب های زانو بسیار حساس و دقیق می باشد ولی معاینه فیزیکی کمی برتری دارد. ام آرآی بایستی در موارد مشکوک یا آسیب های پیچیده مورد استفاده قرار گیرد.