بررسی رابطه به کارگیری مهارت های ارتباطی، با ارتباط و همکاری میان پرستاران و پزشکان

هماهنگی بین پزشکان و پرستاران عنصر زیر بنایی حفظ امنیت بیمار و برنامه مدیریت بحران است. توانایی پزشکان و پرستاران در کار کردن با یکدیگر به عنوان یک تیم واحد برای ارتقای برآیندها، کاهش خطا و خطرها و مراقبت بهینه ضروری است. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط میان میزان به کارگیری مهارت های ارتباطی، با ارتباط و همکاری میان پرستاران و پزشکان در بیمارستان تامین اجتماعی البرز کرج در سال 1387 بود.
این یک مطالعه توصیفی – همبستگی بود که از روش نمونه گیری آسان استفاده گردید. 100 پرستار در این مطالعه شرکت داشتند. داده ها به روش خود گزارشی تکمیل شد. ابزار جمع آوری داده ها در این مطالعه فرم انتخاب نمونه، فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه مهارت های ارتباطی، پرسشنامه ارتباط میان پزشک و پرستار، پرسشنامه همکاری میان پزشک و پرستار بود. داده ها توسط آمار توصیفی نظیر توزیع فراوانی، میانگین، انحراف معیار و آمار استنباطی نظیرANOVA و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. رابطه آماری معنی داری بین مهارت های ارتباطی و ارتباط میان پزشک و پرستار دیده شد اما رابطه آماری معنی داری بین مهارت های ارتباطی و همکاری میان پزشک و پرستار دیده نشد. در مطالعه ما کمبود پرسنل 72 درصد، سیاست های سازمانی 52 درصد، کمبود مهارت های ارتباطی 67 درصد مهمترین عوامل مؤثر بر ارتباط بین پزشکان و پرستاران یود. این مطالعه نشان داد که بیشتر پرسنل پرستاری این بیمارستان از مهارت های ارتباطی به طور مناسب استفاده می کنند و ارتباط میان پزشکان و پرستاران مورد مطالعه در حد خوب بوده است، هم چنین میزان مشارکت و همکاری میان پزشکان و پرستاران در تصمیم گیری های درمانی برای بیماران در حد متوسط بوده است و مهارتای ارتباطی مناسب سبب افزایش ارتباط بین پزشکان و پرستاران می شود اما منجر به افزایش مشارکت و همکاری پرستاران در تصمیم گیری های درمانی نمی شود. مهم ترین فاکتور شغلی مؤثر بر ارتباط میان پزشک و پرستار، کمبود نیروی کار بود، لذا اجرای تغییراتی در جهت افزایش مهارت های ارتباطی در پرستاران می تواند به ارتقاء ارتباط میان پزشکان و پرستاران کمک نماید.