تعیین میزان مقاومت به هیداتیدوز ثانویه در موش متعاقب ایمونیزاسیون با آنتی ژن های پروتواسکولکس

هیداتیدوز یک بیماری انگلی زئونوز می باشد که به وسیله ی مرحله ی لاروی اکینوکوکوس گرانولوزوس در انسان و سایر میزبان های واسط ایجاد می گردد. این بیماری به عنوان یک مشکل بهداشتی دامپزشکی در کشور ما حایز اهمیت می باشد و با توجه به نقش علف خواران در انتشار بیماری می توان با تهیه ی واکسن حتی برای مدل های حیوانی سبب کاهش آلودگی های انسانی و زیان های اقتصادی دام گردید.
100 میکرو گرم از پروتئین های غشایی پروتواسکولکس به عنوان آنتی ژن به همراه ادجوانت فروند ناکامل، جهت ایمونیزاسیون به صورت درون صفاقی به 30 عدد موش C57B1/C6 تلقیح گردید. یادآور آن نیز 27 روز بعد با همین مقدار آنتی ژن انجام گردید. دو هفته پس از یادآور، تلقیح 2000 عدد پروتواسکولکس زنده در دو گروه موش های آزمایش و 15 عدد موش های گروه شاهد به صورت درون صفاقی صورت گرفت.
پس از گذشت 240 روز در 50% از موش هایی که ایمن گردیده بودند، کیست تشکیل نگردید و در بقیه ی آن ها در مقایسه با گروه شاهد کیست هایی به تعداد کم تر و کوچک تر تشکیل گردید. میانگین وزن کیست در گروه آزمایش 36/0 ± 39/0 گرم و در گروه شاهد 8/1 ± 7/1 گرم)015/0 (P < و میانگین تعداد کیست ها در گروه آزمایش 6/15 ± 7/10 عدد و در گروه شاهد 2/44 ± 6/52 عدد بود (002/0(P <. به طورکلی نتایج نشان داد که حفاظت ایجاد شده از طریق ایمونیزاسیون 7/79–7/76 درصد بوده است.
این تجربه نشان داد که آنتی ژن های سطحی پروتواسکولکس به همراه ادجوانت فروند ناکامل توانسته است به اندازه ی کافی سیستم ایمنی میزبان را تحریک نماید. بررسی تعداد و وزن کیست در دو گروه موش های آزمایش و شاهد نشان داد که حفاظت از طریق ایمونیزاسیون ایجاد شده است.