کاهش وابستگی فیزیکی به مرفین توسط فیناستراید (مهار کننده آنزیم 5 آلفا - ردوکتاز) در موش صحرایی نر

دو مشکل عمده مرفین که سبب ایجاد محدودیت های جدی در تجویز و مصرف آن بعنوان ضد درد گردیده، پدیده تحمل و وابستگی می باشد، که هنوز مکانیسم دقیق بروز آنها مشخص نشده است. عوامل فیزیولوژیک متعدد از جمله: سطح استروئیدهای جنسی و یا فعالیت کانالهای کلسیمی در مصرف مرفین و بخصوص در تجویز مزمن آن دستخوش تغییراتی می شوند. آنزیم 5 - آلفا ردوکتاز که با تبدیل تستوسترون به دی هیدروتستوستون باعث کاهش سطح دی هیدروتستوستون می شود، می تواند توسط فیناستراید بطور رقابتی مهار شود. در این مطالعه از موشهای صحرایی نر از نژاد Wistar با محدوده وزنی 260 – 220 گرم استفاده شد که با تزریق مرفین سولفات به صورت داخل صفاقی روز اول mg/kg 20، روز دوم mg/kg 30 و روز سوم و چهارم mg/kg 40، معتاد شدند و در روز پنجم، با تزریق نالوکسان (mg/kg2) بصورت داخل صفاقی علائم سندرم قطع مصرف به مدت 30 دقیقه مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان می دهد که تجویز حاد فیناستراید در روز پنجم، با دوز mg/kg5، دو بار به فاصله دو ساعت و نیز تجویز مزمن فیناستراید با دوز mg/kg5 به همراه مرفین در مدت 4 روز سبب کاهش معنی دار بروز علائم سندرم قطع مصرف می گردد.
نتایج حاصل از این مطالعه پیشنهاد می کند که ترکیباتی که از متابولیزه شدن تستوسترون بخصوص در CNS جلوگیری می کنند، می توانند باعث تعدیل علائم سندرم قطع مصرف یا ایجاد وابستگی به مرفین داشته باشند؛ به نظر می رسد که مرفین از طریق فعال کردن آنزیم 5- آلفا ردوکتاز و افزایش متابولیزه شدن استروئیدهای جنسی موجب کاهش سطح تستوسترون می گردد و با کاهش سطح تستوسترون نقشی در ایجاد وابستگی به مرفین ایفا می کند.