آیا مهندسی و علوم انسانی در دانشگاه های صنعتی ایران آشتی ناپذیرند؟

توسعه فناوری، پیشرفت علمی و رقابت هوشمندانه و آموزشی معنی دار در ابعاد ملی و فرا ملی در هزاره سوم بدون درک و شناخت عمیق از ارتباط علوم مهندسی با مسائل و نیازهای جامعه از جنبه های انسانی، اجتماعی، فرهنگی، هنری، اقتصادی و مدیریتی به مثابه آب در هاون کوبیدن است. مطالعه و سیر تاریخی دانشمندان مشهور ایران و جهان نشان دهنده تاثیر بسزای علوم انسانی در ارتباط تنگاتنگشان با جامعه با بهره گیری از مهارتهایی نظیر هنر، شعر، نقاشی، فلسفه و عرفان بوده است [1].
از آنجایی که آموزش دانشگاهی به شیوه نوین در جهان اصالتا از علوم دینی، پزشکی، ادبیات، حقوق، ریاضیات، نجوم و سیاست شروع شد و بسیاری از دانشگاه های دنیا، پیش از آنکه مهندسی قابل فهم باشد یا کسی بتواند چیز زیادی را مهندسی کند تاسیس شده بوند، باعث بسی تعجب است که دانشگاه های صنعتی ایران از بدو تاسیس به جایگاه و اهمیت علوم انسانی در آموزش مهندسی کم توجهی کرده اند، جایگاهی که برترین دانشگاه های صنعتی دنیا به آن توجه ویژه دارند، به طوری که قریب به اتفاق آنها دارای دانشکده های قوی علوم انسانی و هنر هستند. ازاین رو، در این مقاله به اهمیت و جایگاه علوم انسانی در دانشگاه های صنعتی کشور و تاثیر آن بر موفقیت هرچه تمام تر فارغ التحصیلان آنها در قرن حاضر پرداخته شده است.