بررسی تاثیر مانور تو دادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم

عضله عرضی شکم عمقی ترین عضله ناحیه شکم و یکی از ثبات دهنده های مجموعه کمری- لگنی است. مانور تو دادن شکم، روش بالینی برای فعال کردن این عضله به صورت مجزاست. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر مانور تو دادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم یعنی عضلات مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم در دو وضعیت خوابیده طاقباز و ایستاده در زنان و مردان سالم بود.
این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد در 43 فرد سالم انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، انجام مانور تو دادن شکم در وضعیت ایستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامی- طرفی شکم در دو وضعیت خوابیده و ایستاده، قبل و حین مانور تو دادن شکم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. همزمان از ابزار بیو فید بک فشاری، جهت کنترل انقباض عضله عرضی شکم استفاده گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس، مقایسه زوج ها و پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و مقادیر 05/0p< به عنوان سطح معنی دار مقدار p در نظر گرفته شد.
با انجام مانور تو دادن شکم در هر دو وضعیت خوابیده و ایستاده، ضخامت عضله عرضی شکم نسبت به حالت استراحت افزایش یافته بود (0001/0p<). همچنین انجام این مانور سبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (0001/0p<). در حالت کلی تغییر وضعیت سبب افزایش ضخامت هر دو عضله مایل داخلی و عرضی شکم شده بود (0001/0 p<و 03/0p<) ولی بررسی تعامل بین وضعیت فرد و حالت انقباضی در تاثیر بر ضخامت عضلانی نشان داد که تغییر وضعیت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضی شکم تاثیر دارد (02/0p<).انجام مانور تو دادن شکم وتغییر وضعیت بر ضخامت عضله مایل خارجی تاثیری نداشت (2/0p<).
به نظر می رسد که مانور تو دادن شکم و وضعیت ایستاده درافزایش ضخامت عضله عرضی شکم مؤثر باشد، اما از آنجا که در بررسی اولتراسونیک انجام این مانورسبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی هم نسبت به حالت استراحت آن می شود، قابلیت ابزار بیوفیدبک فشاری در نشان دادن فعالیت مجزای عضله عرضی شکم در وضعیت ایستاده مورد تردید قرار می گیرد. پیشنهاد می شود مطالعات بعدی با انجام تصویر برداری سونو گرافیک و ثبت همزمان الکترومیو گرافیک انجام شوند.