درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور

عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن شایع ترین علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. مطالعه حاضر کارایی روش درمان ترکیبی دسفرال- دفریپرون را در بهبود عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار می دهد.

این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر بر روی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور بالای 8 سال مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر(ع) زاهدان طی سال 1383-1384 که در اکوکاردیوگرافی داپلر روتین سالیانه اندکس های دیاستولیک قلبی کمتر از حد نرمال داشتند و علائم بالینی واضحی نداشتند، انجام شد. پس از آزمایشات اولیه، اکوکاردیوگرافی به سه روش دو بعدی، M-mode و داپلر جهت اندازه گیری اندکس های عملکرد دیاستولیک قلب چپ و راست انجام شد. بیماران به مدت یکسال تحت درمان ترکیبی دسفرال (دو شب در هفته به میزان mg/kg/day 40-30) و دفریپرون (mg/kg/day 75 سه بار در روز) قرار گرفتند. در پایان طرح مجددا اندکس های قلبی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون t و نرم افزار SPSS انجام شد و 05/0> p معنی دار در نظرگرفته شد.

از 38 بیمار که تحت درمان ترکیبی (دسفرال-دفروپیرون) قرار گرفتند 19 دختر با میانگین سنی1/3±9/16 سال و 19 پسر با میانگین سنی 6/2±3/17 سال بودند. از اندکس های دیاستولیک قلب راست نسبت PEP/ET به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بود (05/0> P). ولی در سایر اندکس ها اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از درمان وجود نداشت (05/0 P>). اندکس های دیاستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بودند (05/0 P>) ولی در peak-A-Velocity بطن چپ اختلاف معنی داری قبل و بعد از درمان وجود نداشت (05/0 P>). اندکس های سیستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان افزایش یافته بودند (05/0> p). همچنین MPI و LVMI نیز بعد از درمان ترکیبی کاهش معنی داری را از نظر آماری نشان دادند (05/0> P).

طبق یافته های این مطالعه پس از یکسال درمان ترکیبی با دسفرال-دفریپرون در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور پیشرفت قابل ملاحظه ای در بهبود عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلب چپ و عملکرد دیاستولیک قلب راست مشاهده می شود.