تاثیر کلینیکی و رادیوگرافیک آلندرونات سدیم در پریودنتیت متوسط مزمن

بیماری پریودنتال یک وضعیت التهابی مزمن می باشد که با از دست رفتن اتصالات بافت همبند و استخوان آلوئول مشخص می شود. تحقیقات نشان داده اند که با تعدیل پاسخ میزبان می توان مانع از پیشرفت تحلیل استخوان شد. لذا روش هایی که قابلیت انجام این امر را داشته باشند می توانند بعنوان یک روش کمکی برای درمان پریودنتیت بکار روند. یکی از داروهای مورد استفاده در این خصوص، آلندرونات سدیم می باشد. این مطالعه به هدف تعیین اثر آلندرونات بر روی تحلیل استخوان آلوئل در درمان بیماری پریودنتال، انجام شد.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور، 22 بیمار مبتلا به پریودنتیت متوسط مزمن، (11 مرد و 11 زن)، با دامنه سنی 35 تا 50 سال، به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول یک کپسول آلندرونات، هفته ای یکبار، به مدت 6 ماه دریافت نموده و گروه دوم، در طول دوره مطالعه Placebo دریافت کرد. برای تمام بیماران، فاز I درمان انجام شد. جهت بررسی ارتفاع استخوان، از هر بیمار، یک رادیوگرافی پری آپیکال به روش موازی در ابتدای مطالعه و رادیوگرافی پری آپیکال دوم با شرایط یکسان در پایان 6 ماه گرفته شد. رادیوگرافی ها از ناحیه دندان های پره مولر دوم و مولر اول فک پائین تهیه شد. سپس رادیوگرافی ها توسط نرم افزار Adobe Photoshop CS Version اسکن و مقایسه شدند. اندازه گیری های پریودنتال (عمق پاکت و سطح چسبندگی) از ناحیه دندان های پره مولر دوم و مولر اول فک پائین، برای همه بیماران در ملاقات اول و 6 ماه بعد انجام شد. اطلاعات جمع آوری شده با آزمون های آماری Independent Sample t-test، Paired t-test، Mann-Withney U test، تحت آنالیز آماری قرار گرفتند.
پس از 6 ماه میانگین عمق پاکت در هر دو گروه، بطور معنی داری کاهش یافته بود (043/0و003/0P=). سطح چسبندگی فقط در گروه تجربی بطور معنی داری کاهش یافته بود (013/0P=). تغییرات ارتفاع استخوان آلوئل نیز پس از 6 ماه در هیچ یک از دو گروه معنی دار نبود.
استفاده از آلندرونات بر روی پارامترهای مورد بررسی نسبت به (SRP) Scaling & Root planning به تنهایی موثرتر بوده ولی میزان تاثیر ناچیز بود.