بررسی فراوانی هیپرناترمی و هیپوناترمی و مقایسه تاثیر آنها بر پیامد بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه

اختلالات سدیم یکی از مهم ترین اختلالات الکترولیتی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU) محسوب می شود. هدف از اجرای این مطالعه بررسی فراوانی و تاثیر هیپرناترمی و هیپوناترمی ومقایسه آنها بر پیامد بیماران بستری در ICU بود.

در این مطالعه مقطعی، 273 بیمار بستری شده در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام حسین (ع) در فاصله سال های 1382 تا 1384 بررسی شدند. سن، جنس، علت بستری و بروز هیپوناترمی (سدیم پلاسما کمتر از mEq/L 135) و هیپرناترمی (سدیم پلاسما بیشتر از mEq/L 145) جمع آوری شد و تاثیر آنها بر پیامد نهایی بیماران در هنگام ترخیص از ICU (ترخیص یا فوت در ICU) همراه با نسبت شانس (OR) با محدوده اطمینان 95درصد (CI95%) تعیین و مورد بررسی قرار گرفت.

هیپرناترمی در 5/39 درصد و هیپوناترمی در5/60 درصد بیماران دیده شد. میانگین سن در بیماران هیپوناترمیک (21±52 سال در برابر 20±44 سال) و بیماران هیپرناترمیک (20±56 سال در برابر 22±49 سال) بطور معنی داری از سایر بیماران بالاتر بود. بروز هیپوناترمی در بیماران بستری شده به علل جراحی بطور معنی داری از بستری شدگان به علل داخلی بیشتر بود (به ترتیب 72 درصد در برابر 22 درصد). میزان مرگ و میر در بیماران مبتلا به هیپوناترمی (34 درصد در برابر 16 درصد، [11-3]6 =[CI95%]OR) و هیپرناترمی (55 درصد در برابر 18 درصد، [5-1]3 =[CI95%]OR) بطور معنی داری نسبت به سایر بیماران بالاتر بود. میزان مرگ و میر در گروه هیپرناترمیک بطور معنی داری از گروه هیپوناترمیک بیشتر بود.

اختلالات سدیم در بیماران بستری در ICU شایع هستند. این اختلالات با افزایش مرگ و میر همراه بوده و در سنین بالاتر شایع تر هستند؛ به علاوه میزان مرگ و میر در هیپرناترمی بیشتر است.