بررسی بافت شناسی اثر تزریق خون اتولوگ بر مفصل

مفصل گیجگاهی– فکی از مفاصل مهم و پیچیده بدن است که در تکلم و تغذیه نقش بسزایی دارد. حدود 60-50 درصد از جمعیت دنیا، دارای یک اختلال فانکشنال در سیستم جونده هستند که 10-5 درصد آن ها را دررفتگی حاد و مزمن کندیل تشکیل می دهد. درمان اصلی این عارضه، جراحی است که احتمال عوارضی از قبیل انکیلوز مفصل و یا قطع عصب حرکتی صورت وجود دارد و درمان های محافظه کارانه معمول تنها برای رفع موقتی علایم کاربرد دارند. پیش از این، اثر تزریق خون اتولوگ بر دررفتگی حاد مفصل گیجگاهی-فکی به عنوان یک درمان محافظه کارانه از لحاظ بالینی بررسی شده است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی بافت شناسی این روش محافظه کارانه برروی موش های آزمایشگاهی بود.
این مطالعه، تجربی و از نوع Case-control و نمونه ها شامل 10 عدد موش آزمایشگاهی بود. در هر موش، تزریق خون اتولوگ در مفصل سمت راست انجام گردید و مفصل سمت چپ به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. موش ها به 5 گروه 2تایی تقسیم و در فواصل زمانی 1، 3، 7، 14 و 28 روز قربانی شدند و مفصل هر دو طرف برای تهیه نمونه هیستوپاتولوژی آماده شد. درصد فیبروز نمونه ها محاسبه گردید و یافته ها با نرم افزار آماری SPSS و آزمون Wilcoxon آنالیز شد.
درگروه مورد، به طور متوسط 95/45 درصد و در گروه شاهد 44/34 درصد فیبروز مشاهده شد که اختلاف دو گروه از نظر آماری معنی دار بود.
تزریق خون در ناحیه مفصل می تواند فیبروز ایجاد کند. بنابراین به نظر می رسد که این روش می تواند به عنوان یک روش درمانی محافظه کارانه ساده و کم هزینه، در درمان بیماران با دررفتگی مزمن مفصل گیجگاهی– فکی مؤثر باشد.