بررسی میزان کوتاهی باقیمانده از بیماری لگ کالوپرتس پس از روش های مختلف درمان

در بیماری (LCP) Legg calve porthes، کوتاهی باقیمانده اندام گرفتار منجر به لنگش و اختلال راه رفتن می گردد. هدف این مطالعه بررسی اختلاف طول اندام به روش دقیق رادیوگرافی تله متریک به جای روش مرسوم و پر خطای بالینی در پایان سن بلوغ و بررسی پاسخ جبرانی طول استخوان های ران و تیبیای همان طرف می باشد.

کوتاهی باقیمانده اندام گرفتار در سن بلوغ اسکلتی به روش رادیوگرافی تله متریک در 46 بیمار مبتلا به بیماری LCP نمونه گیری شده به روش سرشماری، اندازه گیری و توسط رادیولوژیست واحد گزارش شد. بیماران در سه گروه جراحی استئوتومی واروس (Femoral varus osteotomy، FVO)، ارتوز ابداکشن (Abduction aothosis - AO) و عدم درمان، هر کدام به تعداد مساوی 16 بیمار طبقه بندی شده بودند و نتایج سه گروه با یک دیگر مقایسه گردیده است.

کوتاهی باقیمانده در گروه AO به وضوح بیش از گروه FVO و تا حدی بیش از گروه درمان نشده بود. طول استخوان ران در هر سه گروه تقریبا یکسان (به ترتیب به طور متوسط کوتاهی mm5/12 در گروهAO، mm1/11 در گروه FVO و mm4/10 در گروه درمان نشده) بود ولی طول استخوان تیبیای همان طرف به صورت معناداری در سه گروه متفاوت بود (mm8/2 کوتاهی در گروهAO، mm1 بلند شدن در گروه درمان نشده و mm6/1 بلند شدن در گروه FVO). مجموع کوتاهی اندام در گروه FVO کم تر و گروه AO بیش از همه (حتی بیش از گروه درمان نشده) بود.

به نظر می رسد بروز پدیده رشد جبرانی استخوان تیبیای همان طرف عامل اختلاف طول کم تر و نتایج بهتر در گروه FVO بوده و علت کوتاهی قابل توجه استخوان ران گرفتار و استخوان درشت نی همان طرف در گروه AO آتروفی ناشی از کاهش استفاده از اندام (آتروفی دیس یوز) و توجیه کننده نتایج نامناسب نهایی باشد.