بررسی جوانب حقیقت گویی از دیدگاه مجموعه ی کادر پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز

از نظر مبانی اخلاق پزشکی، مطلع شدن بیمار از شرایط بیماری خود جزو حقوق اولیه ی بیماران محسوب می شود ولی تصمیم گیری در مورد بیان حقایق مربوط به وضعیت سلامتی و ناخوشی بیمار به خود وی یا اطرافیان ذیحق بیمار، عملا با محدودیت های متعددی روبه رو می شود. در این بررسی با استفاده از منابع تخصصی و مساعدت اساتید صاحب نظر اخلاق زیستی - پزشکی، پرسشی پایا و معتبر در ارتباط با مسائل حرفه ای شایع در مورد حقیقت گویی و بیان حقایق بیماری به بیمار تنظیم گردید و نظرات 200 نفر از شاغلان پزشکی در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشکده ی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در مورد این پرسش جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل نظرات جمع آوری شده نشان می دهد که برای بیان حقایق بیماری به بیمار در بیش تر زمینه هایی که تصور ضرری برای بیمار یا مصالح عمومی وی وجود داشت، پزشکان مورد سؤال، برای بیمار «حق ندانستن» را بر «حق دانستن» اولی تشخیص می دادند و اجمالا بر این نکته اذعان داشتند که خلا آموزش رسمی در این زمینه در نظام آموزش پزشکی، احساس می شود.
مواجهه با مسائل تلخ مربوط به بیماری و نحوه ی بیان این حقایق به بیمار و اطرافیانش نقش تعیین کننده ای در روابط پزشک و بیمار یا اساسا پزشک و جامعه ایفا می کند و با توجه به نظرات پزشکان شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشکده ی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در این مورد، به عنوان نمونه ای از جامعه ی پزشکی کشور، بررسی حاضر می تواند زمینه ساز تحقیقات بیش تر در این زمینه و نگرش نوین به مسائل اخلاق پزشکی در نظام آموزش پزشکی کشور باشد.