مقایسه ثبات ایمپلنت های قرار گرفته در نواحی تحت درمان با

موفقیت درمان ایمپلنت بستگی به میزان کافی استخوان در محل قرارگیری ایمپلنت دارد. تهیه استخوان اتوژن چه داخل دهانی، چه خارج دهانی کاری ناخوشایند و تهاجمی برای بیمار است. لذا استفاده از جایگزین های استخوان برای این امر توصیه می شود. هدف مقاله حاضر مقایسه ثبات ایمپلنت های قرار گرفته در نواحی تحت درمان با بلوک های کورتیکوکنسلوس مینرالیزه با ایمپلنت های قرار گرفته در استخوان طبیعی با استفاده از آنالیز فرکانس انعکاسی بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی که مسایل اخلاقی آن مورد تصویب کمیته اخلاقی دانشگاه علوم پزشکی مشهد قرار گرفته بود، تعداد 9 بیمار که عرض ریج ناکافی در ناحیه قدامی فک بالا داشتند، انتخاب شدند و با استفاده از بلوکهای کورتیکوکنسلوس مینرالیزه عرض ریج در آنها افزایش داده شد. بعد از 6 ماه از قرار دادن بلوک آلوگرفت ناحیه مجددا باز گردید. تعداد 9 ایمپلنت در نواحی مورد نظر قرار گرفت. جهت گروه کنترل هم تعداد 9 بیمار انتخاب شدند که دارای عرض ریج کافی در ناحیه قدامی فک بالا و استخوان طبیعی بودند و ایمپلنت ها در نواحی معادل با نواحی دریافت کننده ایمپلنت در گروه اول قرار گرفتند. سپس شاخص ISQ، 3 و 6 ماه بعد از ایمپلنت گذاری اندازه گیری شد. تحلیل آماری توسط نرم افزار SPSS، با ویرایش 15 با کمک آزمون های آماری Paired t-test برای مقایسه در هر گروه و آزمون t-test Two sampleبرای مقایسه دو گروه با هم انجام گرفت.
در طی دوره مطالعه، 2 ایمپلنت در گروه آلوگرفت ها دچار شکست شدند. شاخص ISQ در گروه آلوگرفت بین دوره های زمانی 3 ماه و 6 ماه تفاوت آماری معنی داری داشت (008/0P=) ولی در گروه کنترل بین دوره های زمانی 3 ماه و 6 ماه تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (065/0P=). بین دو گروه آلوگرفت و کنترل در زمان 3 ماه تفاوت آماری معنی داری در شاخص ISQ وجود نداشت (317/0P=) اما بعد از 6 ماه شاخص ISQ در گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر بود (000/0P=).
شاخص ISQ در هر دو گروه با در نظر گرفتن حداقل 60 جهت بارگذاری ایمپلنت ها مناسب است. بلوک های کورتیکوکنسلوس مینرالیزه آلوگرفت می توانند به عنوان داربستی جهت رشد استخوان و افزایش عرض ریج باقیمانده جهت گذاشتن ایمپلنت ها بکار روند.