مروری بر کاربرد ایمپلنت های دندانی در کودکان مبتلا به فقدان مادرزادی دندان

بتازگی راهکارهای درمانی جدیدی برای درمان کودکان مبتلا به فقدان مادرزادی دندان پیشنهاد شده که از آن جمله می توان به ایمپلنت های دندانی اشاره کرد. با این همه، مشکلاتی همانند خطرات جراحی در بیماران کم سن و سال و تداوم رشد اسکلتال بیمار پس از درمان ایمپلنت موجب شده که نتایج این درمان همانند بزرگسالان کاملا قابل پیش بینی نباشد. هدف از این مطالعه مروری بر کاربرد ایمپلنتهای دندانی در کودکان و تعیین زمان مناسب برای جایگذاری ایمپلنت در کودکان مبتلا به فقدان مادرزادی دندان می باشد.
جستجو با استفاده از کلید واژه های«ایمپلنت های دندانی»، فقدان مادرزادی دندان «و» دندانهای شیری«در مدلاین بین سالهای 1972 تا 2009 صورت گرفت. مقالات موجود در زمینه شیوع و علل فقدان مادرزادی دندان و الیگودنشیا، دندانهای شیری باقیمانده و نتایج عملکرد دراز مدت ایمپلنت ها در کودکان نیز به مجموع مقالات قبلی افزوده شد. در مجموع 123 مقاله مورد بررسی قرار گرفت.
عمده دانش ما در ارتباط با کاربرد ایمپلنت در کودکان و نوجوانان مبتلا به آژنزیس دندانی ماحصل گزارشهای موردی یا نتیجه کار تیمهای درمانی می باشد.
در صورت نیاز به انجام درمان ایمپلنت بهتر است که این درمان برای دختران تا بعد از سن 15 سالگی و برای پسران تا بعد از 17 سالگی که رشد اسکلتال تکمیل شده است، به تعویق افتد. قراردادن ایمپلنت در دوران کودکی باید تنها محدود به مواردی شود که به علت تعدد دندانهای غایب امکان حصول نتایج زیبایی و فانکشنال با درمانهای رایج وجود ندارد.