مقایسه ی روش های ارزیابی عفونت زخم ناشی از سوختگی

با وجود این که در دهه ی گذشته، عفونت عمده ترین عامل مرگ و میر در بیماران سوخته بوده است، با این حال مشخص نیست که نشانه های بیانگر عفونت زخم بیمار سوخته، تا چقدر از دقت لازم برخوردار هستند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی روش های ارزیابی عفونت زخم ناشی از سوختگی بر مبنای تعیین ارزش تشخیصی روش های نمونه برداری سوآب و معیارهای بالینی موضعی زخم در مقایسه با نمونه برداری بافتی (استاندارد طلایی) انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه ی غیر تجربی تک گروهه ی توصیفی و همبستگی است که در سال های 86-1385 در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا(ع) مشهد به روی 45 بیمار سوخته که با نمونه گیری هدفمند انتخاب شده بودند انجام گرفت. پس از انجام مقدمات کار، ابتدا زخم بیمار سوخته با ابزار معیارهای بالینی موضعی (پژوهشگر ساخته) از نظر وجود عفونت، بررسی و همزمان از همان محل به ترتیب نمونه گیری سوآب و بافتی انجام شد. نمونه ی گرفته شده با سوآب از نظر حضور میکروارگانیسم بیشتر از 105 در سانتی متر مربع در آزمایشگاه میکروبیولوژی کشت داده شد و نمونه ی بافتی گرفته شده با پانج، از نظر حضور میکروارگانیسم در بافت زنده ی زیر اسکار، در آزمایشگاه بافت شناسی بررسی گردید.
میانگین سنی نمونه ی پژوهش 25/146/36 سال بود. فراوانی عفونت زخم با سه روش معیارهای بالینی موضعی زخم و نمونه برداری با سوآب و بافتی به ترتیب برابر 21، 35 و 20 به دست آمد و حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی برای روش معیارهای بالینی موضعی زخم به ترتیب برابر 80 درصد، 80 درصد، 76 درصد و 83 درصد و برای روش نمونه برداری سوآب برابر 100 درصد، 40 درصد، 1/57 درصد و 100 درصد در مقایسه با نمونه برداری بافتی بیان شد. بین روش سوآب و نمونه برداری بافتی، تفاوت معنی داری وجود داشت. در حالی که بین روش معیارهای بالینی موضعی زخم و نمونه برداری بافتی، تفاوت معنی داری وجود نداشت.
توجه به معیارهای بالینی موضعی زخم از اولویت خاصی در مدیریت بیمار سوخته برخوردار است. از این رو، افزایش ترشح، بوی بد، وجود بافت نکروزه و ادم در زخم های سوختگی، بیانگر نیاز این زخم ها به توجهی گسترده تر می باشند. روش نمونه برداری با سوآب برای بررسی عفونت زخم در صورتی که با پاسخ منفی همراه باشد سودمند تر است.