بررسی بهبود علایم حسی حرکتی در مدل های تجربی ضایعات مغزی موش صحرایی متعاقب تزریق داخل وریدی سلول های بنیادی ماتریکس بندناف انسان

بررسی پیوند سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف در بهبود علایم حسی و حرکتی موش صحرایی ضایعه دیده مغزی به مدت 6 هفته بعد از تزریق داخل وریدی 03 راس رت ن‍ژاد ویستار با دستگاه ضایعه مغزی که طراحی شده بود و از خانواده civeD tcapmI lacitroC dellortnoC بود، مورد تروما قرار گرفتند. و به 3 گروه تقسیم شدند.
گروه اول: گروه کنترل که فقط ضایعه مغزی دیده بودند. گروه دوم، گروه mahS که علاوه بر ضایعه مغزی، (SBP) enilaS dereffuB etahpsohP به صورت داخل وریدی به آنها تزریق شد. گروه سوم، گروه درمانی بودند که مورد ضایعه مغزی قرار گرفته و سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف به مقدار 601×2 به صورت داخل وریدی به آنها تزریق شد. همه سلول ها یک روز بعد از ایجاد ضایعه به ورید دمی آنها تزریق شد. قبل از تزریق، سلول ها با udrB نشاندار شدند. علایم حسی و حرکتی حیوان با تست استاندارد (SSN) serocS ytireveS lacigolorueN مورد بررسی قرار گرفت. حیوانات 6 هفته بعد از ترانسپلنت کشته شدند و مورد بررسی ایمونوهیستوشیمی برای حضور سلول های حاوی udrB در محل ضایعه قرار گرفتند.
میانگین آماری علایم حرکتی در گروهی که سلول های بنیادی ماتریکس بندناف انسان به آنها تزریق شده بود در مقایسه با گروه های دیگر، بهبود قابل ملاحظه ای با 10/0>p نشان می داد که این اختلاف چشم گیر از هفته اول شروع شده و تا هفته ششم ادامه داشت. مطالعات ایمونوهیستوشیمی نشان داد که سلول های بنیادی تزریق شده در منطقه ضایعه دیده تا 6 هفته بعد از تزریق و جود داشتند.
سلول های بنیادی ماتریکس تزریق شده در رت های ضایعه دیده تا 6 هفته توسط سیستم ایمنی حیوان پس زده نشدند و باعث بهبود علایم حسی و حرکتی رت آسیب دیده شده بودند.