بررسی پتانسیل خورندگی و رسوب گذاری آب شرب شهر شیراز

خوردگی یکی از پیچیده ترین و پرهزینه ترین مشکلات مربوط به تولید آب آشامیدنی می باشد. خوردگی می تواند بر روی سلامتی عمومی، پذیرش عمومی یک منبع آب و هزینه های تامین آب آشامیدنی اثر بگذارد. این تحقیق با هدف تعیین پتانسیل خورندگی آب آشامیدنی شهر شیراز در سال 1386 و 1387 و با استفاده از شاخص های خورندگی لانژلیه، رایزنر، تهاجمی و پوکوریوس انجام گرفت.
این مطالعه بر روی تمامی 72 حلقه چاه تامین کننده آب شهر شیراز و هم چنین سد درودزن صورت گرفت. عمل نمونه برداری مطابق با دستورالعمل استاندارد متد انجام شد که برای این کار نمونه برداری به روش ساده انتخاب شد.
نشان می دهد که میانگین و انحراف معیار دما برابر با: 84/22و 93/2 درجه سانتی گراد، pH برابر با: 28/. 69/7، pHs برابر با: 24/0 83/6، کل جامدات محلول برابر با: 8/656 و09/19 میلی گرم در لیتر، سختی کلسیم برابر با 37/465 و121 میلیگرم در لیتر و قلیائیت کل برابر با: 6/271 و 67 میلیگرم در لیتر می باشد. همچنین برای شاخص لانژلیه به ترتیب برابر با 86/0 و 23/0 و برای شاخص رایزنر به ترتیب 95/5 و 36/0 می باشد. محاسبات انجام شده برای شاخص های تهاجمی و پوکوریوس نشان می دهد که میانگین و انحراف معیار برای شاخص تهاجمی برابر 54/10 و23/0 و برای پوکوریوس برابر 15/0 06/8 می باشد. بررسی اندیسهای خوردگی نشان دادند که آب آشامیدنی شهر شیراز در اکثر موارد دارای پتانسیل رسوبگذاری می باشد و تنها در موارد کمی دارای پتانسیل خوردگی کمی می باشد.
با توجه به این دو شاخص لانژلیه و رایزنر چاه های تامین کننده آب شرب شهر شیراز و سد درودزن دارای پتانسیل نسبتا رسوبگذار هستند و در این جهت اقداماتی مانند استفاده از بازدارنده های رسوب مانند ترکیبات فسفاته استفاده شود.