بررسی کارآیی علف کش های انتخابی مزارع پنبه

جهت کنترل شیمیایی علف های هرز مزارع پنبه و معرفی علف کش های جدید با محل عمل متفاوت و کارآیی بیشتر آزمایشی در ایستگاه های تحقیقاتی ورامین، خراسان و گلستان در سال 1383 در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار انجام گردید. علف کش های رایج شامل تریفلورالین و اتالفلورالین به ترتیب با دزهای 1200 و 1160 گرم ماده مؤثره در هکتار به صورت خاک مخلوط، علف کش دیورون به مقدار 2400 گرم ماده مؤثره در هکتار به صورت پیش رویشی و علف کش های جدید شامل پرومترین+ فلومتورون با دو روش پیش کشت با دزهای 1232، 1936 و 2464 گرم ماده مؤثره در هکتار و پیش رویشی با دزهای 1499، 2024 و 2552 گرم ماده مؤثره در هکتار و تریفلوکسی سولفورون سدیم با دو دز 25/11 و 15 گرم ماده مؤثره در هکتار همراه با سیتوگیت 2 در هزار به صورت پس رویشی بودند. نتایج نشان داد، پرومترین+ فلومتورون با دز های 2024 و 2552 گرم در هکتار (پیش رویشی) و تریفلوکسی سولفورون سدیم با دز های 25/11 و 15 گرم در هکتار و علف کش دیورون با دز 2400 گرم در هکتار در افزایش عملکرد واجزای عملکرد پنبه بیشترین تاثیر را داشتند. سایر تیمارهای پرومترین + فلومتورون نیز تاثیر بیشتری در افزایش عملکرد نسبت به علف کش های دیگر خصوصا تریفلورالین و اتالفلورالین داشتند. تراکم و وزن خشک علف های هرز نیز به طور قابل توجهی تحت تاثیر دزهای مختلف تریفلوکسی سولفورون سدیم و دزهای بالای پرومترین+ فلومتورون (پیش رویشی) قرار گرفت. علف کش های جدید در کنترل نوع علف های هرز با یکدیگر تفاوت هایی نشان دادند.